Goed begin

Dinsdag 1 februari is de officiële start van mag het een uurtje minder zijn. Niet langer ruil ik 4 x 9 uur met mijn werkgever tegen salaris, maar nog slechts 4 x 8. Ik ben eerlijk. Het proefdraaien de afgelopen twee weken ging minder soepel dan verwacht. Respectievelijk twee en één uur per week minder. Niet echt dat je zegt goed bezig joh.

Omdat ik vannacht niet zo geweldig heb geslapen, en mij niet helemaal bon ton voelde, bleef ik wat langer liggen. Om acht uur beginnen was doordoor geen moeite. In de loop van de ochtend werd mijn hoofd zwaarder en zwaarder, mijn neus begon te lopen en mijn rug leek geen enkele spier meer te hebben waardoor rechtop zitten een crime was. Tijdens de laatste vergadering van de ochtend zette ik de camera en de microfoon uit en deed een zelftest. Negatief. Altijd fijn.

Een uurtje later begon de huid op mijn onderarmen pijn te doen en wist ik dat de kans dat ik griep of dat andere gedoe onder de leden heb nihil is. Het is gewoon een onvervalste fibro-aanval. Elke muisbeweging deed pijn. En ik maak nogal wat muisbewegingen. Uiteindelijk ging ik even op de bank liggen en werd twee uur later wakker. Nog net vroeg genoeg om mijn collega iets voor half vijf een fijne avond te wensen en de computer uit te zetten. Even later gevolgd door mijn telefoon. Want die bleef rinkelen en piepen.

Ondertussen begin ik weer een beetje boven Jan te komen, en ben ik blij dat het mij de eerste dag gelukt is om, met een klein beetje help van mijn lijf, niet te vroeg te beginnen of te laat te stoppen. Een goed begin en zo…