Selectief geheugen

13 reacties

Ik schreef het eerder. Een paar jaar geleden betekent in mijn geval steeds vaker een aantal decennia geleden. Ik word dit jaar dan wel zestig, maar in mijn herinnering is mijn jeugd nog niet zo lang geleden. Tot je beseft dat de autoloze zondag volgend jaar haar vijftigste jubileum viert. Om maar een dwarsstraat te noemen.

Verder betrap ik mij er wel eens op dat ik zin begin met In mijn tijd.. en dan volgt er een vergelijk wat als een tang op een varken slaat. Want buitenspelen was vroeger dan meer de norm dan tegenwoordig, maar dat kwam vooral omdat er overdag überhaupt niets op TV was en als je aan het eind van je bibliotheekboeken was, dan kon je nog knutselen maar dan had je het wel gehad.

Gisteren kwamen die twee dingen samen. Ik lag in bed en zag hoe storm Franklin zich niet tot water en wind beperkte, maar ook wat foto’s nam. Terwijl ik wachtte op de donder dacht ik, In mijn tijd had je in Nederland geen stormen met een naam. Stormen met naam waren voorbehouden aan exotischere oorden en de US of A. Wij hadden slechts oosterwind of een zuidwesterstorm. Maar namen, nee, daar deden wij niet aan. Nieuwerwetsigheden allemaal.

Toen dacht ik aan die keer dat mijn ouders met de vouwwagen in Friesland op een camping in de buurt van de familie stonden. Het waaide. Het waaide hard. Het was een storm en hij had een naam. Charlie. Of Charley. Mijn ouders hebben elkaar drie dagen (of zo) afgewisseld met aan de buizen van de voortent hangen om te voorkomen dat Charley er mee vandoor ging.

Maar dat is nog niet zo lang geleden, zei Me. Je ouders hebben in 2011 de caravan verkocht, zei Myself, en daarvoor hadden ze die Kip-vouwcaravan en daarvoor hadden ze pas de vouwwagen. Die ze ergens in 1985/86 hebben gekocht. Volgens mij hadden ze dat ding nog niet zo lang toen Charlie kwam.

Hoewel ik op het internet alleen een Charley tegenkom die in de buurt van Florida aan het uitrazen was, vermoed ik dat het toch dezelfde Charlie is. Dik veertig jaar geleden dus. Niks nieuwerwets iets dus. Gewoon een selectief geheugen.

Maar goed. De vouwwagen van mijn ouders. Klapkar genaamd. Na jaren niet gekampeerd te hebben kochten ze na de pensionering van mijn vader een vouwwagen van formaat. Daarmee konden ze de weide wereld overtrekken zonder dat pap (toen 58!) met een enorm hoog wind vangend gevaarte achter de auto hoefde te rijden. In de winkel oefende mijn vader samen met de verkoper hoe dat ding op te zetten. De meest cruciale actie was het openklappen van het deksel. Daarvoor moest je het deksel aan beide kanten stevig vastpakken bij de beugel en dan het hele deksel met een groot deel van de tent openklappen.

In de winkel ging het als een tierelier, maar toen mijn ouders het deksel voor de eerste keer samen op zetten bleek mijn vader één ding over het hoofd te hebben gezien. De verkoper en hij waren beide rond de 1.80m maar mijn moeder was slechts 1.63m. Vanaf het moment waarop het deksel in een hoek van 80 graden stond, tot ongeveer 100 graden, kon mijn moeder niet bij de beugel waardoor mijn vader in zijn eentje dat ding over het hoogtepunt moest duwen en daarna tegenhouden tot mijn moeder de beugel weer vast had zodat het deksel gecontroleerd op haar pootjes terecht kwam. Iets wat maar zelden lukte. Vandaar klapkar.

Grijnzend om de herinnering, inclusief het aan de buizen van de voortent hangen ter bescherming van kidnapping door Charlie, en wachtend tot de familie van mijn vader eindelijk eens polshoogte kwam nemen hoe het met de Brabantse tak ging realiseer ik ineens dat het vooral mijn vader moet zijn geweest die aan het frame hing. Mijn moeder met haar 1.63m en 50-kg was totaal geen partij voor Charlie.

Mocht iemand herinneringen hebben aan Charlie hier in Nederland, dan hoor ik het graag.

13 Comments

  1. Déze storm herinner ik me niet, wél verschillende windhozen e.d. op de camping… Vroeger, toen alles nog beter was…. Ik heb nu verschillende collega’s in de leeftijd van mijn (niet bestaande) kinderen, die als ik iets vertel van “een tijdje geleden” meteen kritisch aan het rekenen slaan…. Zo zag ik een tijdje terug een concert op Youtube, en vond dat al die mensen er zo jong uitzagen – terwijl het concert heel recent was, uit 1996. OEPS – 25 jaar geleden dus – toen zag ik er OOK nog veel jonger uit dan nu….

    Geliked door 1 persoon

  2. Ah, wat een heerlijke herinneringen! Heb je verhaal met een grote grijns zitten lezen. Knap hoe jij altijd onderwerpen hebt die zo tot de verbeelding spreken, en zoveel herkenning oproepen! Want dat gedoe met leeftijd ja… Mijn oudste bonuszoon was afgelopen weekeinde jarig. Die is van 1980 en in mijn ogen blijft hij dus een slungelige puber. Maar… 42 werd-ie, dus. Manmanman… Ik vond mezelf OUD op die leeftijd (en nu ben ik 60 en voelt dat veel jonger, op een of andere manier).
    En wat een verademing te lezen dat mijn vader niet de enige was met z’n kampeeravonturen. Ik zie je vader worstelen met die klapkar. En je moeder bungelen… Zo’n klapkar heb ik trouwens zelf ook 1 seizoen gehad. Had toenmalige manlief geruild tegen een oude kampeerbus. Volgens mij hebben wij ná het uitproberen ‘thuis’ besloten dat we dergelijke taferelen niet wilden opvoeren in het openbaar… 🤣

    Like

    1. Dat was dan wel een heel kort seizoen….

      En leeftijd.. Ik zag van de week wat foto;s van artiesten en sporters uit de jaren zestg en zeventig voorbij komen. Qua leeftijd eind 20 begin dertig. Qua uiterlijk middelbare mannen en vrouwen. Heel bizar.

      Geliked door 1 persoon

        1. De tijdgeest … en de levensverwachting. Ik heb vast nog jaren genoeg om een respectabele mevrouw te worden. Iets wat mijn moeder met haar trouwen al moest zijn. Om maar een dwarsstraat te noemen.

          Geliked door 1 persoon

  3. Geen herinneringen aan die betreffende storm in Nederland, wel aan stormen in Italië en Oostenrijk, en aan pijnlijke spieren van het hangen aan de (voor)tentstokken van onze caravan. Een eeuwigheid geleden, in de tijd dat mijn jongens (dertigers) nog kleuters waren.

    Geliked door 1 persoon

  4. Mazzel dat je moeder niet weggewaaid is! Ik het gewoon voor me hoe ze aan die tentstokken gehangen moeten hebben. Ik herinner met geen Charlie trouwens. Ik weet nog wel dat ik vroeger als kind, toen we nog strenge winters hadden, verdwaald ben in een sneeuwstorm in het park achter ons huis. Toen ik thuis kwam had ik een witte vlek op mijn wang waar ik van mijn moeder een warm washandje op moest houden. Ik was ervan overtuigd dat ik bijna doodgevroren was.
    Overigens merk ik vaak dat ik oud word door geboortedata van klanten op mijn werk. Geboren in 1995 en een eigen zaak hebben. In mijn hoofd kán dat dus niet! Want 1997 was gisteren en mensen die geboren zijn in 1997 zijn nu kleuters.

    Geliked door 1 persoon

  5. Wat ‘vliegt’ de tijd kunnen we gerust stellen . Ik weet niet of het dezelfde storm C was maar ik kan me wel een behoorlijke zomerstorm met zelfs een echte windhoos herinneren tijdens een zomervakantie hier in Zeeland
    We hadden altijd een strandkot bij strand De Banjaard onze buren waren een familie met veel kinderen meneer was pastoor . Mijn moeder had medelijden met de moeder van het gezin zij moest met de spullen sjouwen, de kinderen bezighouden in en aan het water en van eten voorzien., terwijl meneer in de houten ligstoel zat te lezen
    De jongste zat op die bewuste dag bij het kot in een opblaasbootje
    Tot dat hij opeens in het boortje de lucht in ging en over de duinen heen werd gewaaid
    De arme vrouw probeerde het bootje te pakken te krijgen masr kon er niet bij vanwege de hoogte
    Ze holde samen met mijn vader en de oudste er achter aan
    Gelukkig had het jongetje ongedeerd een ‘zachte’ landing gemaakt in het zand van de duinen.
    Meneer zelf was op het strand achter zijn krant aangelopen die hij niet kon vangen
    Als ik aan een storm denk is me dit beeld altijd
    bijgebleven

    Geliked door 1 persoon

Reacties zijn gesloten.