Dat is ook balans ..

In de twee jaar dat ik voor mijn huidige werkgever werk, heb ik collega’s zien gaan en zien komen. Via Teams want ja, pandemie. Vorig jaar oktober had ik een keer een echt afscheid, IRL dus, gehad. Al hadden we dat beter via Teams kunnen doen, want uiteindelijk vond die collega ons toch wel heel erg leuk, solliciteerde op zijn eigen functie en de rest is geschiedenis.

Wat ik van dat afscheid heb geleerd is dat in persoon afscheid nemen beter voelt dan met iemand op de toekomst te toasten via een teams meeting. En niet omdat ik mijn eigen proost in huis moest halen. Dus toog ik gisteren richting locatie Tegelen om afscheid te nemen van collega Helpdesk, en vandaag naar locatie Blerick, om afscheid te nemen van een andere collega.

Beide locaties liggen op loopafstand waarbij de heenweg appeltje eitje is, en de terugweg aan het eind even doorbijten wordt. Ooit, half jaar, drie maanden geleden had ik mijn tanden op elkaar gezet en was beide keren aan de wandel gegaan. Dit keer dacht ik van te voren even goed na en, deels ingegeven door de zoveelste fibro-aanval (met dank aan Dudley, Eunice en Franklin allerlei hoge en lage drukgebieden, pakte gisteren de auto om mijn energie te sparen en wandelde vandaag in een wat rustiger tempo dan ik gewend ben naar mijn werk, en weer naar huis.

De laatste 150 meter waren zwaar maar een beetje de grens opzoeken hoort erbij. Na een kwartiertje bankhangen was ik al weer energiek genoeg om mijn eten klaar te maken en realiseerde me dat ook dat balans is. Beschikbare energie gelijkmatig gebruiken in plaats van in pieken en dalen.

Ik kan nu heel euforisch roepen, de eerste stap richting beter energie management is gezet, maar één zwaluw maakt nog geen zomer en ik vermoed dat ik met enige regelmaat over mijn grens ga. Ingesleten patronen en zo.