Queeste

Mijn leven lang zeul ik al een papieren planner mee. Tijdens mijn middelbare schoolperiode was het zelfs een verplichting want hoe kon je anders je huiswerk gestructureerd noteren. In ieder geval niet in mijn agenda want die gebruikte ik veel meer als plakboek. Mijn huiswerk stond in mijn schrift en het lesrooster kon ik uit mijn hoofd. Aangezien ik mijn diploma heb gehaald vermoed ik dat mijn methode werkte.

Pas toen ik als invaller in de bibliotheken van Aalst, Waalre, Valkenswaard en Eindhoven ging werken had ik een agenda nodig. Vanwege bezuinigen was het aannemen van personeel uit den boze, maar het werk moest wel gebeuren en al snel stond ik in alle bibliotheken bovenaan de bellijst. Om te voorkomen dat ik dubbel geboekt werd (het is mij één keer overkomen, om over de keren dat ik mijn lunch- of avondpauze op de fiets richting een andere locatie doorbracht nog maar te zwijgen), werd de agenda in ere hersteld.

Ik werkte van maandag t/m zaterdag en ik denk dat ik in die tijd voor het eerst issues kreeg met de standaard agenda waar het weekend het met één vakje moet doen. Veel te weinig plaats, zeker wanneer er aansluitend aan het werk privé afspraken staan. Mijn zoektocht naar de perfecte agenda begon in 1983. Mijn zoektocht duurt al bijna een halve eeuw. Het lijkt verdorie wel een queeste.

Tegenwoordig is een agenda met zeven volledige dagen redelijk normaal maar in de tijd dat ik mijn eerste bullet journal begon, nog niet. En natuurlijk is een bullet journal meer dan alleen een agenda. en zo begon ik mijn dagen / activiteiten te plannen. Plannen is trouwens een groot woord voor wat ik deed. Zeker de eerste jaren waren mijn to do lijstjes veel meer een suggestie dan een plan. Langzaam maar zeker ben ik als planner gegroeid. Weet ik wat realistisch is en houd ik mij steeds beter aan dat wat ik eerder die week/dag bedacht heb.

Naast notitieboekjes heb ik de laatste tien jaar stapels agenda’s / planners versleten. Ik weet steeds beter wat wel en wat niet voor mij werkt. Qua formaat ga ik voor een A5. Groot genoeg om wat op te schrijven, klein genoeg om mee te nemen. Mijn voorkeur gaat uit naar een verticale week over twee pagina’s waarbij alle dagen evenveel ruimte hebben en er een kolom voor to do’s of notities overblijft. Liefst met tijdlijn. Minimaal vanaf 6 uur tot een uur of 10 ‘s-avonds. En niet te veel kleur of een vage maar drukke ondergrond.

Hoewel de Peace Planner die ik augustus vorig jaar kocht in eerste instantie voor mij niet werkte (voor omdat het één dag op twee pagina’s was), begon ik wel wat dingen uit die planner in het bullet journal wat erna kwam, te verwerken. Met name de reflectievragen aan het eind van de maand hebben wel wat. Even stilstaan bij de mooie en soms ook minder mooie momenten van de afgelopen periode in plaats van met de blik naar voren doordenderen.

In oktober zag ik een Amerikaanse agenda die perfect leek. Maar ja, Amerikaans en om nu een stuk boom helemaal uit Amerika te laten komen, vond ik not done. Dus ging ik voor een andere Amerikaanse planner die ik in de UK kocht. Inderdaad, dat stuk hout heeft zelfs een langere weg afgelegd dan wanneer ik rechtstreeks in Amerika had besteld, maar UK voelt als just around the corner.

Nog voor de planner binnen was wist ik al dat die planner geen lang leven beschoren was. Alleen het formaat klopte. Oh, en de dagen zijn verticaal. Maar met slechts 6 kolommen. Dus geen aparte notitiekolom, en vooral, zaterdag en zondag mochten één kolom delen. De tijdslijn loopt van 7 tot 21 uur en alleen op de doordeweekse dagen. Zaterdag en zondag mochten het zonder tijdlijn doen. Aangezien ik begin van het jaar nog om half 8 begon met werken, en voor ik met werken begon al een deel van de to do’s wegwerkte, liet ik de tijdlijn al snel los. Net als nog wat dingen en uiteindelijk ging ik begin vorige maand overstag en kocht een notitieboekje.

Inderdaad. Ik ben weer terug bij het bullet journal. Dit keer heb ik mij voorgenomen om, wanneer het eind van het boekje nadert, even niet te denken aan hoe belachelijk het is om een planner uit Amerika over te laten vliegen, maar het gewoon te doen. En als ik toch besluit om het niet te doen, niet in de bekende valkuil te vallen en voor iets te gaan wat niet is wat ik zoek, alleen omdat het zonder lange reis bij mij kan zijn.

In de hoop deze queeste in 2023, na een halve eeuw zoeken, eindelijk te kunnen beëindigen. Al geef ik mijzelf weinig kans. Ons kent nu eenmaal ons.