Carnaval 2001

In de jaren rond de eeuwwisseling vierde ik nog carnaval. Niet omdat ik dat zo graag wilde, maar ik kon Zoon moeilijk alleen laten gaan. Samen met Buuf en haar twee zoons togen wij naar de jeugdtempel. Na drie dagen hadden de Buuf en ik het wel gehad, maar de jongens, toen 7, 8 en 10, wilde de laatste avond ook graag gaan. En blijven tot het eind. 11 minuten over 11. Dus hesen wij ons weer in ons pekske en togen richting jeugdtempel. Rond een uur of zeven zagen Buuf en na een korte preek bleven de heren alleen achter met de opdracht om 11 minuten over 11 in de garderobe klaar te staan om met mij mee naar huis te gaan.

Wij waren niet de enige die deze afspraak met de kinderen had gemaakt en rond 11 uur begon het aardig druk te worden met ouders. Het eerste wat ik bij binnenkomst te horen kreeg was, Succes om die drie doerakken mee te krijgen als ze hier nog zijn. Gelukkig heb ik een makkelijk kind.

Vanuit de garderobe kregen wij het afsluiten van de avond en carnaval 2001 mee. Om kwart over elf ging de deur open. De eerste die naar buiten kwam was de jongste van Buuf. Hij kreeg opdracht de jassen te pakken. Een halve minuut laten liepen Zoon en de oudste van Buuf naar buiten. Vijf minuten later liepen wij naar buiten, de drukte uit. Het makkelijke kind had de zaal nog niet verlaten.

In een rustig tempo, om de heren de tijd te geven alles te vertellen wat er te vertellen viel, wandelde we naar huis. Ineens hoorde ik achter mij iemand rennen. De vader van het makkelijke kind. Navraag bij één van de volwassenen die wel tot het einde bij hun kind(eren) was gebleven had hem geleerd dat zijn dochter (9) het in de jeugdtempel niet zo leuk vond, en samen met het Prinselijk gezelschap naar het Gemeenschapshuis was gegaan. Waar het bier iets rijkelijker vloeide dan in de jeugdtempel.

Dochter heeft, buiten een week huisarrest en een preek, niets aan haar actie overgehouden. En pa? Die liet het na die actie van het wicht wel uit zijn hoofd om te zeggen, ik heb een makkelijk kind.