Mis.. euh.. Gebruik

Ik had gehoopt dat met het vertrek van Dudley, Eunice en Franklin, mijn lijf zich weer normaal zou gaan gedragen. Nou, mooi niet. Ik vermoed dat de drukgebieden boven Venlo het niet eens kunnen worden over hoog of laag. Dat, en / of al het vocht van de laatste dagen inclusief vorst maakt mijn lijf wat gevoeliger dan anders. Maar niet gevoelig genoeg voor een ontstekingsremmer.

Tussen de middag wandelde ik even naar de supermarkt en op de terugweg begon mijn rug dusdanig te zeuren dat ik beloofde er vandaag geen wandeling tegenaan te gooien. Ik hoef straks alleen nog even het vuilnis weg te brengen, beloofde ik mijn rug. Ik drukte op de bel. Zoon, voor wie dit de eerste vakantiedag van zijn laatste twee weken in dienst van een werkgever is, deed open en nam de tas aan.

Mijn rug haalde opgelucht adem. Ik ook. Want het voelde ineens alsof er toch een wandeling inzat. Tot ik na de lunch met een bordje in mijn hand van de bank wilde opstaan en ergens halverwege bleef hangen. Na een kort, stevig maar vooral goed gesprek kon ik mijn beweging afmaken. Voor de zekerheid parkeerde ik mijn lunch-spullen op de aanrecht en vroeg Zoon de vuilniszakken te verwisselen zodat ik ze weg kon brengen.

Als ik het vuilnis eens wegbreng, zei Zoon. Natuurlijk zeiden mijn rug en ik geen nee. Ondertussen zit ik dit bericht heel slim aan mijn bureau te typen (in plaats van op de bank met de laptop op schoot) en begint de ontstekingsremmer te werken. Over een uurtje ben ik weer zo goed als nieuw. Tot die tijd ga ik even krakend door het leven en maak mis… euh gebruik van de aanwezigheid van Zoon.