Deze dag vraagt om vette hap

Ik zal niet zeggen dat wij altijd supergezond eten, maar we eten meestal wel gezond. Maar soms heb je van die dagen die schreeuwen om vette hap. Vandaag was zo’n dag. Na een halve dag op locatie te hebben gewerkt pakte ik mijn spullen in om naar huis te gaan. Dat deed ik ook, maar niet voordat een collega mij nog even aan de praat had gehouden. Tegen enen, later dan gepland , kwam ik thuis en voordat ik ging lunchen klapte ik de laptop open.

Er stonden twee chatberichtjes op mij te wachten. De ene vraag kon ik zelf oplossen, voor de andere had ik een Hulptroep, collega A, nodig. Ik knipte en plakte de vraag van collega B in een mailtje en stuurde dit naar A. Binnen 10 tellen had ik een mailtje terug. Dacht ik. Maar nee, bijna hetzelfde onderwerp maar dit was een verhitte discussie tussen de collega van A (zeg A+) en een collega van B (zeg C). Ik scande de mail, herkende oorzaak en gevolg, en reageerde met (samenvatting) technisch probleem, alleen handmatig op te lossen. Svp even doen.

Mijn telefoon ging. A. Over mijn reactie, hoezo technisch, wie moest nu wat doen en… A hing nog aan de lijn toen ik een tweede antwoord componeerden. Nu iets uitgebreider, de belofte aan C dat ik het tijdens het volgende overleg ter sprake zou brengen en een instructie hoe het issue voor nu op te lossen.

Daarna nam ik met A de vraag van B door (dat viel niet mee, soms heb je eigenlijk een whiteboard nodig om dingen duidelijk onder elkaar te zetten zodat het te begrijpen is voor een leek) maar kwamen niet tot een oplossing. Ik kwam ook niet toe aan een pauze want nadat ik C had gebeld om hem snel over het issue bij te praten en te bedanken dat hij het toch op had gepakt, belde ik met A, werd onderbroken door B, kwam weer uit bij A en kon uiteindelijk een mailtje naar B, C en D sturen met de melding, als de mensen bij jullie klagen geef maar door dat ze een mail moeten sturen naar xxx.xxx@xxx.nl. Mocht daar een opdracht uit voorkomen, zal xxx.xxx deze naar jullie doorzetten.

We hebben het over 5 telefoontjes die bij elkaar een uur of drie in beslag namen. Tijdens die drie uur was Zoon een aantal maal voorbij komen wandelen. Telkens dacht ik dat hij iets ging vragen, maar neen. Tegen half 5, ik moest nog een paar kleine, maar belangrijke, dingetjes doen, liep ik even bij hem binnen. Ik kan dadelijk naar de winkel lopen, zei ik, maar dan wordt het friet. Of je drukt op een knop. Zoon knikte. Ik wilde een paar keer vragen of ik boodschappen moest doen, zei hij, maar ik kreeg delen van het gesprek mee en dacht, dit is een dag waarop mam behoefte heeft aan kebab.

Hij had gelijk. Sommige dagen trekken de energie zo uit je weg, dan voelt vette hap als de enige oplossing. Ondanks dat een kapsalon eigenlijk rotzooi is, smaakte het prima. Alleen is zo’n bak te groot. Daar had ik vroeger, toen ik dit soort dagen wekelijks had, geen last van. Kwestie van gewenning waarschijnlijk. Nu kreeg ik maar iets meer dan de helft op waardoor ik schade genaamd groei van vetcellen aardig binnen de perken wist te houden.

Morgen is er weer een dag. Vol gezond, en misschien wel supergezond, eten.