Pacifist in tweestrijd

Sinds een week volg ik het nieuws met wat meer aandacht dan ik in lange tijd heb gedaan. De oorlog in Oekraïne houdt mij, net als veel anderen, bezig. Niet constant, maar met enige regelmaat check ik het nieuws in de hoop op een staakt het vuren of vredesbesprekingen, maar ook vanuit een vage angst dat het rondom één van de vele kerncentrales volkomen fout is gegaan en dat de fall out van Tsjernobyl II onze kant op waait.

Of wat te denken van het nauwelijks verhulde dreigement van hij wiens naam ik niet ga noemen. Geboren aan het begin van de jaren zestig ben ik opgegroeid tijdens de Koude Oorlog. Begin jaren tachtig was de dreiging van de bom reëel. Zelfs na de val van de muur, maar zeker nadat hij etc aan de macht kwam in Rusland, was de dreiging nooit helemaal weg.

Als pacifist ben ik tegen elke vorm van (gewapend) conflict. Hoewel ik net zo begaan was/ben met de Syriërs, de Palestijnen & de Afghanen (om een paar recente conflicten te noemen zonder volledig te willen/kunnen zijn) als ik nu met de Oekraïense bevolking ben, grijpt deze oorlog mij meer aan. Waarschijnlijk omdat er tussen mijn veilig Nederland en de oorlog slechts drie grenzen liggen en Nederland op waai en bom-afstand van de Oekraïne ligt. Die wetenschap maakt dat ik mij soms behoorlijk hypocriet voel, en dan heb ik het niet alleen over de Europese bereidheid om vluchtelingen onderdak te geven.

Ik sta namelijk ook in tweestrijd over de economische sancties tegen Rusland. Niet dat ik erop tegen ben dat (een groot deel van) de wereld hij etc laat voelen dat wij, de wereld het niet eens zijn met zijn landjepik politiek, maar het raakt vooral de gewone Rus. Laten we eerlijk zijn: zij die de waarheid (maar wat is de waarheid) kennen, zijn tegen deze oorlog. Zij die de propaganda geloven, zullen dit zien als een bevestiging dat het Westen uit is op Rusland. Voor hij etc. lijken alle sancties, inclusief de bewapening van Oekraïne een extra reden te zijn om alles op alles te zetten en te winnen. Wat vanuit zijn gezichtspunt logisch is. Om nu in te stemmen met vrede, en zijn legers terug te trekken uit de Oekraïne staat gelijk met gezichtsverlies. En als er iets is waar dictatoriale machthebbers niet tegen kunnen.

Heb ik gelijk mijn derde tweestrijd te pakken. Ik wil dat de Oekraïners deze oorlog winnen. De Russen hun land uit werken. Ik hoop dat deze oorlog de ondergang van hij ect wordt. Dat de Russen, en de Oekraïners, heel Europa, weer vrede kennen. Dat de hele wereld vrede kent. Maar ja, de pacifist in mij gelooft niet in door gewapend conflict geforceerde vrede. Dat levert altijd onvrede op bij de verliezers. Met nieuwe conflicten tot gevolg.

Zover mijn kijk op de Toestand in de wereld. Vanaf morgen schrijf ik gewoon weer over mijn eigen kleine wereld. Dat is soms al lastig genoeg.