Karweitje van niks…

In the olden days. toen ik nog jong was, beheerste de strakke broek het modebeeld. Als ik zeg strak, bedoel ik ook strak. Met ingehouden adem, liggend op bed, met twee man sjorren aan de rits strak. BeeGee falset stem strak. Olivia Newton-John Grease strak.

Not my cup of tea om heel eerlijk te zijn. Buiten dat ik van de praktische ben, was ik altijd al een enorme zeikerd. Buiten dat zo’n super strak ding voor geen meter zit (letterlijk en figuurlijk) voorzag ik problemen tijdens en na de sanitaire stop. Het idee om in het damestoilet van een discotheek op de vloer te gaan liggen om mijn rits dicht te doen bezorgt mij met terugwerkende kracht smetvrees.

Dat de vorig jaar door mij gekochte spijkerbroek een beetje te groot was, deerde mij in eerste instantie niet zo. Tot ik op een dag mijn handen diep in de zakken stak, en de broek zo mee naar beneden duwde. Ik ging met naald en draad aan de slag, en maakte vier extra naden. Op zich paste de broek toen prima, alleen flodderde dat ding rond de kont en bovenbenen. Voor mij een een reden om een paar weken geleden de vier naadjes te verwijderen en aansluitend de hele zijnaad anderhalve centimeter in te nemen waardoor de proporties van de broek bewaard bleven.

Dat hele zijnaad gedoe had ik ook al met een ribfluwelen exemplaar van de broek gedaan. Alleen is die broek een maat kleiner. Dus besloot ik. zonder te passen, dat ik ook nog twee naden aan de achterkant nodig had.

Nodig bleek een groot woord. De broek paste als een één maat te kleine latex handschoen en eigenlijk moest ik er bij gaan liggen om de rits dicht te doen. Dat deed ik één keer. Maar ja, zeikerd, ruzie met mijn broek en ik wist, die twee extra naden moeten er weer uit. Een karweitje van niks wat maar bleef liggen.

Vanmorgen zou ik weer naar locatie gaan. Iemand daar houdt van warmte. Daar waar het in mijn huis meestal tussen de 19 en 19,5 graden is, is het daar zeker 21 graden. Als het niet warmer is. Mijn mooie dunne bloes past niet zo goed bij een roestbruine broek maar perfect bij een spijkerbroek. De naden moesten er aan geloven.

Drie minuten later, dat is inclusief het tevoorschijn toveren van het bakkie met naai gerei en het aanmaken van de lamp, waren de naadjes verdwenen en de draadjes opgeruimd, en kreeg ik de rits zonder enig probleem dicht. En dat zit me een partij lekker. Met terugwerkende kracht zet ik mijn vraagtekens bij die modetrend uit mijn jeugd.