Een cadeautje als het ware

Gisteren stond een bezoek aan Vriendin III en haar dochter op de planning. Omdat Groningen een pokkeneind rijden is, had ik Zoon meegevraagd. Die kent Groningse Vriendin en Dochter ook, en heeft geen hekel aan autorijden. Bovendien leek het mij wel prettig om zeker op de terugweg iemand bij mij te hebben. Groningse Vriendin heeft alzheimer en hoewel mijn laatste bezoek gewoonweg fijn was, heb ik telkens wanneer ik aan haar denk of het over haar heb wel een brok in mijn keel.

Groningse Vriendin doet onder de naam Patiënt 001 mee aan een medicijntrial. Ik was blij verrast. Hoewel haar korte termijn geheugen nog steeds prut is (waardoor zij bij tijd en wijle een zeer opdringerige gastvrouw werd, maar tijdens onze wandeling samen ook vergeten was dat Zoon meegekomen was) was zij meer zichzelf. Tijdens haar gesprek met Zoon (om maar een dwarsstraat te noemen) over zijn toekomstplannen zag ik zelfs even de oude coach verschijnen die met enkele gerichte vragen iemand aan het denken kan zetten waarbij zij ook een paar nog niet bedachte opties aan het licht bracht.

Het werd een genietmiddag; oude herinneringen werden opgehaald, nieuwe herinneringen werden gemaakt. We hebben gelachen, nog meer gelachen en gebulderd van het lachen. Tussendoor was er ook tijd voor serieuze gespreken. Zowel met Vriendin als met Dochter. Zoals gezegd was en ben ik blij verrast over het effect wat het medicijn op Vriendin heeft maar het spul verkeert nog in de experimentele fase. De duur van het positieve effect is daarmee niet te bepalen. Net zo min als nu al duidelijk is wat er gebeurt wanneer het medicijn niet langer werkt.

Maar dat is voor latere zorg. Voor nu hebben zij en ik weer een bak vol nieuwe herinneringen waar we op kunnen teren tot het volgende bezoek. Een cadeautje als het ware.