De vergeten prinsessen

In 2019 bracht ik een bezoek aan Thorn, het witte dorp in Limburg. Daar las ik het over de geschiedenis van dit stadje. Hoe het lange tijd een zelfstandig staatje is geweest, geleidt door vrouwen. Dat vraagt om meer achtergrond. Dus toen Vriendin IV vroeg of ik op zondag (vandaag dus) met haar naar het Limburgs Museum wilde voor de tentoonstelling De vergeten prinsessen van Thorn zei ik meteen ja.

Hoewel het stadstaatje bijna net zo oud is als de weg naar Rome, richt de tentoonstelling zich met name op het leven van drie specifieke, adellijke dames uit de 18e eeuw. De jurken, schoenen, juwelen, de serviezen, maar ook de stambomen zijn prachtig en zeer exclusief. De gouden koets die er staat laat dat ding van WA van Buuren verbleken.

Wat door deze tentoonstelling ook verbleekte was het beeld van zelfstandigheid wat in de aankondiging wordt geschetst. Het stadstaatje had een hoog finishing school en influencer gehalte. De adellijke dames werden vooral klaargestoomd voor het huwelijk. Tussen de regels doorlezend werd over de laatste Prinses-Abdis (eigenlijk was het staatje een soort klooster met heel soepele regels) vooral gezegd dat zij hoogst getalenteerd en zeer intelligent was, maar nooit mooi werd genoemd.

Verder was het een kwestie van zien en gezien worden. Eén van de dames schreef meteen na aankomst een brief naar het thuisfront met het verzoek vooral zijde kleren te sturen, omdat haar huidige kledij schril afstak ten opzichte van de kleding van de overige dames. De moeder van een andere prinses (of gravin) kon niet op bezoek komen daar zij geen zijde kleding bezat en haar dochter niet te schande wilde maken.

Hoewel het beeld wat toen in Thorn en nu in de aankondiging van de tentoonstelling wordt geschetst wat mij betreft slechts ten delen klopt is de tentoonstelling meer dan de moeite waard. De tentoonstelling is nog tot/met 3 april te zien.