Een brug te ver

Qua sociale contacten is mijn vakantie behoorlijk uit haar voegen gebarsten. Gisteren, na mijn bezoek aan het museum met afsluitend een kopje koffie in een koffietentje, dacht ik dat het maar goed is dat er deze week verder niets sociaals op het programma staat. Met uitzondering van Vriendin II die zondag even op bezoek komt. Maar dat is gewoon onderdeel van het afkickprogramma.

Eén van de eerste mails die ik na opstarten van de werkcomputer ging over de aanstaande donderdag. Onze derde teambuildingsmiddag. Die al zo vaak verzet is dat ik vergeten was dat-ie wederom op de planning staat. De locatie vind ik bijzonder: een café restaurant in het centrum van Venlo. Heb ik in ieder geval twee mooie wandelingen te pakken, denk ik en zie dan de tweede mail over het team builden. Of beter gezegd, over de paar uur aansluitend aan het team builden. Onder genot van een hapje en een drankje informeel verder builden. Aanmelden voor 20 maart. Dat gaat mij niet lukken dus ik laat het los.

Een uur later spreekt de organiserend collega mij via de chat aan. Of ik mijn mail al heb gelezen? Ik heb tot tussen de middag de tijd om te reageren. Ik lees de mail nogmaals. Mijn hoofd aarzelt en mijn vingers typen Ik ben er bij. Dieet wens strikt glutenvrij. Ik sta versteld van mijzelf. Zelden is een aanval van sociaal zijn zo lang blijven plakken.

Dan begint mijn telefoon te piepen. Vriendin II. Of ik zondagmiddag mee wil naar het evenement hier in Venlo waar zij naar toe gaat. Indien ja, snel reageren, dan kom ik op de gastenlijst te staan. Zij voegt een link naar het evenement bij. Wederom aarzel ik. Dan open ik de link en schrijf nee. Met als motivatie het wordt een volle werkweek en ik heb afschakeltijd nodig. Maar eigenlijk is dat een leugentje om bestwil. Mijn sociale aanval loopt nog niet op haar eind…. maar een middag vol Limburgs dialect vind ik net een brug te ver. Om over het bijwonen van een evenement nog maar te zwijgen.