Zo simpel als water koken

Ik heb deze keer niet te klagen. Ja, ik was zo ziek als een hond maar ik werd vertroeteld als een kind. Zoon bracht mijn auto naar de garage, verzorgde de boodschappen en het eten (wat ik mondjesmaat tot mij nam), ruimde het balkon op (de boekenkast is in stukken gezaagd en samen met het instortende stoeltje richting stort gegaan) zodat het nu zomer klaar is (hallo sneeuw) en hield zich verder heel stil zodat hij mij, waar ik ook lag te slapen, niet wakker maakte.

Vandaag ben ik langer wakker dan de afgelopen week het geval was. Ik voelde mij een hele Piet. Dus die twee eitjes voor bij mijn salade, die kon ik zelf wel koken. Eerst braken beide eitjes waardoor het water wit werd. Ik viste net de eerste prut uit het pannetje toen het water over de rand ging… en ging… en ging… Snel zette ik de kookplaat een paar standjes lager en met behulp van vaat-, thee- en handdoek ruimde ik de zooi op. Om toen te zien dat de eitjes niet meer kookte dus…

Nou ja. De kookplaats is weer schoon, de eitjes waren nog kleiner dan ze waren maar smaakte niet verkeerd, en morgen mag Zoon weer aan het werk. Ik laat mij nog een dagje verzorgen. Is denk ik beter.