Black-out

Ik ben moe, en dan vooral mijn hoofd.  Ik weet waardoor het komt. Door omstandigheden werk ik sinds september, met tussenpozen, meer dan mijn contracturen. Dat is trouwens niet de reden waarom mijn hoofd moe is. De moeheid in mijn hoofd wordt veroorzaakt door het feit dat ik die uren verdeel over vijf in plaats van vier dagen in combinatie met de werking van mijn brein, en met name mijn werkbrein. Daar waar de meeste andere onderdelen van mijn brein buiten aan en uit een soort sluimerfunctie hebben, ken mijn werkbrein alleen een aan en uit stand. Oh, en een korte opstart en een korte cooling down periode van ongeveer een kwartier elk. Zelfs wanneer ik slechts vier uur effectief werk, staat mijn brein die dag van acht tot vijf aan. Net als mijn telefoon. Die altijd net gaat tijdens de even niet met werk bezig zijn activiteiten zoals een wandeling of het doen van de boodschappen.

Gelukkig heb ik hulptroepen in de vorm van 4 bijna-directe collega’s (laat ik ze voor nu maar de 4 Musketiers noemen) die altijd bereidt zijn bij te schakelen wanneer ik dat vraag. Hun hulp maakte dat ik, toen ik begin april ziek werd, mijn werkbrein een week uit kon schakelen. Wat maar goed was ook, want ik heb vijf dagen lang meer dan zestien uur per dag geslapen. Met mijn ogen letterlijk dicht gingen mijn ogen figuurlijk open en ik realiseerde mij dat ik ergens een verkeerde afslag had genomen. Dat ik, naast het zelf nemen van stappen om mijn werkbrein zo af en toe uit te schakelen, ook wat vaker de 4 Musketiers om hulp moest vragen. Ik had mijn voornemen net met 2 van de 4 Musketiers gedeeld, toen ik een hoopgevend appje kreeg waarna ik wel verder de ingeslagen weg om bewust de sluimerfunctie aan te zetten op ging maar geen hulp vroeg.

Ondanks dat het Paasweekend, zeker voor mijn doen, druk was, waren de zaterdag op stap met Vriendin en de verjaardag van Broer op zondag energie gevend. Net als de vrije maandag aka Tweede Paasdag. Die week  besefte ik pas echt hoe vermoeiend vijf dagen in de week aanstaan is en ik was blij met nog twee weken met slechts vier werkdagen die in het verschiet liggen. Om nog maar te zwijgen van de week vakantie die aan de horizon gloort. De vermoeidheid gleed van mijn schouders en uit mijn hoofd.

Gisteren was ik notulist tijdens een team vergadering. Iets tijdens die vergadering triggerde mij. Veroorzaakte een flashback naar de laatste vergadering die ik als voorzitter/leidinggevende van de personeels-en salarisadministratie heb bijgewoond voordat ik met een burn-out thuis kwam te zitten. De flashback ging over in een black-out waar ik pas uitkwam toen ik mij realiseerde dat mijn leidinggevende iets aan mij vroeg. In de paar seconden tussen weg zijn en weer terugkomen nam ik de beslissing te blijven zitten en verder te gaan met de notulen. De andere optie was ten overstaan van al mijn collega’s in tranen uit te barsten. Na de vergadering wandelde ik terug naar mijn werkplek en schreef een kort berichtje naar mijn leidinggevende. Sorry voor daarnet. De rek is eruit. Het elastiekje staat op knappen.

Precies op het moment dat de ping voor e volgende vergadering klonk kwam één van de 4 Musketiers binnen. Ik haalde diep adem en nam deel aan de vergadering. Toen ik een half uur later de verbinding verbrak zei hij Ik zag dat je tijdens de vergadering even weg was, maar heb nu geen tijd om erover te praten. Ik moet naar de leidinggevende. Ben je er straks nog? Ik knikte en vertelde hem wat ik de leidinggevende had laten weten. Goed van je, zei hij, en neem nu even afstand.

Dat laatste deed ik door naar Zij van een andere afdeling te gaan. Ik vertelde wat er was gebeurd en wat ik had geschreven. Zij schoof haar werk aan de kant en bood haar schouder aan. Die ik dankbaar aannam. Terwijl ik daar zat zei mijn telefoon ping. Een uitnodiging voor een gesprek a.s. maandag met mijn leidinggevende (inclusief verzoek een stapje terug te doen). De rest van de dag heb ik weinig gewerkt maar heel veel gepraat met twee van de 4 Musketiers (ook nummer twee had mijn moment van geestelijke afwezigheid opgemerkt) en met Zij en later ook nog met de leidinggevende van Zij. Dankzij al die luisterende oren, aangeboden hulp en vocht absorberende schouders heb ik de dag zonder verdere kleerscheuren overleefd. Al heb ik ‘s-avonds wel nog een traantje op de schouder van Vriendin (en voormalig collega en daardoor bekend met mijn werkbrein) geplengd. Vannacht heb ik voor het eerst in tijden weer goed geslapen.

Erkennen is de eerste stap, er over praten de tweede en hulp aanvaarden de derde. Ik ben dus op de goede weg. jammer dat ik er die ene flash back en een black-out voor nodig had. Soms vraag ik mij af of het gezegde ouder en wijzer in mijn geval wel opgaat. Hoewel: tussen mij en afgrond ligt nog een metertje of wat. In dat opzicht ben ik niet als een ontspoorde trein uit de bocht gevlogen.

Naschrift
Na het schrijven van dit blog heb ik geaarzeld of ik het wel online zou zetten en toen ik het eenmaal had ingepland heb ik overwogen de reacties uit te zetten. Deels vanwege de vragen die dit blog kan oproepen, maar ook vanwege mogelijke (vast goedbedoelde) adviezen waar ik niet op zit te wachten en die ik ook niet altijd kan of wil beantwoorden. Maar ik schrijf over mijn leven en wat gisteren is gebeurd is onderdeel van mijn leven. Daarbij voorkomt het een hoop cryptische nietszeggendheid in de toekomst.