Toet&Co: End den hai sai..

Wanneer ik thuis kom zitten de Boysz niet op hun vertrouwde plek op de vensterbank maar hangen in de buurt van mijn werkplek rond. Ik kijk rond en mis een heleboel stof. Ik heb gestoft en gezogen, zegt Zoon, en heb de Boysz geholpen naar een veilige plek te gaan. Toet en Rozi kijken neutraal voor zich uit terwijl Moeltje middels een geluid wat minder neutraal overkomt. Maar ook hij doet er het zwijgen toe. Tot Zoon de kamer verlaat.

Geholpen, geholpen… bromt Toet. Er was weinig helpen aan hoor. Rozi knikt. Hij begon gewoon met dat stofding te wapperen. Hele stofwolken vlogen door de lucht. Door zacht te niezen probeerde Toet zijn aandacht te trekken maar hij deed net of hij ons niet hoorde. Pas nadat ik een olifanten-nies had laten horen, keek hij naar ons.

End den hai sai… as joes not very snel somewhere else go spelen, ai will gebruik joes as duster. Toet has al duh goede color. Rozi begint te giebelen. Dat klopt natuurlijk wel want er kwam een hoop grijs stof achter de verwarming vandaan. Dat wilde ik niet op mijn mooie roze velletje krijgen. Toet trekt een lelijk gezicht. Maar we konden niet weg want hij had de stoel al verplaatst en wij hadden natuurlijk geen zin om ons op de grond te laten vallen. Wij hadden geen zin in blauwe plekken.

Ik kijk de Boysz aan. Maar hoe zijn jullie dan boven op die kast gekomen? De knuffels kijken elkaar. Zoon heeft ons deze kant op laten vliegen, biecht Toet op. Cool joh, met salto’s, voegt Rozi toe. Maar waarom dan die lange gezichten?, vraag ik verbaasd. Hij heeft ons maar één keer laten vliegen, bromt Toet. En wij wouden wel 100 keer zo vliegen. Ik snap de Boysz en ik snap Zoon. Eenmaal aan het stofkarwei begonnen wilde hij dat natuurlijk zo snel mogelijk af hebben.

Ik snap alleen de humph van Moeltje niet. Waarom ben jij zo boos? vraag ik het kleine beertje. Ik zie dat zijn onderlip begint te trillen. Ai had gehoopt … A long time aga ai woas natuurlijk his special friend…. Ai had gedacht… Det hai sou mai wel extra laten flying. Or perhaps un knuffeltje gaiven. But no. As if it’s not done to cuddle a cuddly toy when you’re old enough to loose your hair.

Ik kan een glimlach niet onderdrukken vanwege zijn omschrijving van ouder worden. Maar veeg de lach weer snel van mijn gezicht wanneer ik uitleg dat kleine kinderen anders groot worden dan knuffels. Det weten wai, bud ai ben still un beetje sad, zegt het beertje.

Het wordt avond. De Boysz zitten nog steeds op de kast bij de balkondeur. En dan, bij het voorbij lopen, kietelt Zoon Moeltje en geeft de andere twee een knipoog. Kleine kinderen worden groot, maar dat wil niet zeggen dat het kind verdwijnt. De rest van de avond ligt Moeltje met een gelukzalige lach op zijn snuit naar het plafond te staren. Hai hold nog van mai. Just like de oude times.

Toet, Rozifantje en Moeltje, aka de Boysz, zijn drie magische knuffels die mijn leven mooier maar op zijn tijd ook zwaarder maken. Toet is van oorsprong een CliniClown muis, Rozifantje is een creatie van Appelig en daarmee one of a kind, en Moeltje is in 1997 in de rugzak van Zoon mee naar Nederland gekomen, en woont hier sindsdien min of meer illegaal.