The struggle is real

Aan het begin van mijn planner carrière was ik vooral bezig met het maken van lijstjes en het afvinken van to do’s. Dankzij een chronische aandoening (fibromyalgie) kwam ik voor mijn gevoel energie tekort om naast het werk ook maar iets te doen. Iets kon van alles zijn: leuke dingen met kind of vrienden ondernemen, het huishouden, creatief koken, studeren, actief luieren. Dat gevoel maakte dat ik in geestelijk opzicht naar beneden spiraalde. Vanaf het moment dat ik bullet journal stijl lijstjes ging bijhouden realiseerde ik mij dat ik naast mijn werk meer dan genoeg energie-gevende dingen deed, maar dat het altijd beter kon.

Tot vorig jaar zomer ben ik altijd een lijstjes-en-dingen-afvinken-geven-mij-een-goed-gevoel-en-helpen-mij-onthouden-wanneer-ik-de-bedden-moet-verschonen-planner geweest. Niks mis mee natuurlijk maar soms dacht ik, er moet meer uit plannen te halen zijn dan alleen een goed gevoel en een regelmaat in het verschonen van de bedden.

Vanwege mijn fascinatie voor plannen, en mooie planning lay-outs die ik never nooit nieh weet te evenaren (vooral omdat ik er geen moeite voor doe want ik ben van het gemak) volgde ik op Instagram diverse plannerjunkies en sticker ontwerpers. Via hen zag ik ook wel eens planners voorbij komen die verder gingen dan het registreren van afspraken en to-do’s. Planners die je helpen bij het stellen maar ook (na reflectie) bijstellen van doelen, het bereiken van je droom. Op papier dan want je moet het nog steeds zelf doen. Maar je hebt meer kans een realistisch doel te bereiken, dan een vage droom te verwezenlijken.

Ik was mij net aan het oriënteren op dit soort planners toen ik tijdens een slapeloze nacht, al scrollend door mijn Instagram-feed, een reclame voor de PeacePlanner voorbij zag komen. Mijn slaperig brein was meteen verkocht en midden in de nacht ging ik tot de aanschaf over. Ik heb de planner een week of zes (misschien acht) gebruikt maar ik kon mijn hoofd niet zo goed rondom alle reflectiemomenten buigen. De planner verdween in de kast maar wel ging ik Jessica (de bedenkster) volgen via Instagram en tegenwoordig ook via Facebook en ik bleef, hoe dubbel het misschien klinkt, een deel van haar reflectie technieken toepassen in een standaard planner.

Tussen de kennismaking met PeacePlanner en vandaag zitten een goede tien maanden. Ik volg Jessica nog steeds nauwgezet en mijn waardering groeit en groeit. Ik ben een fan, zeg maar. PeacePlanner is een positief ingesteld account, compleet met mooie gedachten, leuke overpeins opdrachten, mooie illustraties, tips voor thuiswerkers (die ook op kantoor toepasbaar zijn) en koffie. Met dat laatste score je bij mij altijd. Maar het allerbelangrijkste vind ik Jessica’s eerlijkheid. Haar toegeven dat al die leuke en fijne dingen gewoon niet elke dag lukken. Haar twijfel over het kleurgebruik van haar website (die momenteel offline is, vandaar geen link). Haar on-social-media-achtige eerlijkheid. The struggle is real. Ook voor haar. Dat maakt haar benaderbaar en menselijk. Geeft mijn zelfvertrouwen een boost. Geeft mij het gevoel er niet alleen voor te staan.

Ik wil haar niet alle credits geven, maar het feit dat ik voor de verandering eens (bijna) op tijd aan de bel trok en open en eerlijk heb gesproken/geschreven over mijn black out en vermoeid zijn, is wel voor een deel aan haar eerlijke bijdragen op Instagram te danken. Dus… mocht je nog een positief maar vooral eerlijk ingesteld account willen volgen… Kijk dan eens bij Jessica.

Website: peaceplanner.nl