Mag ik een echte ICT-er spreken?

Mijn ouders hebben hun best gedaan mij op te voeden vanuit het idee dat vrouwen gelijk zijn aan mannen. Dat vrouwen dezelfde rechten als mannen hebben, dezelfde kansen. Woorden als normen, waarden en beloning kwamen voorbij. Ik zeg bewust hun best gedaan want ondanks de beste bedoelingen vertelde mijn ouders tussen de regels door een ander verhaal. Een verhaal wat meer in lijn lag met de toen geldende tijdsgeest.

Als vrouw moest je harder werken voor hetzelfde salaris. Beter je best doen op school om een kans te maken om toegelaten te worden op HBO of Uni en seksuele vrijheid was allemaal leuk en aardig maar pas op dat je je niet als een slet gedraagt. Oh, dat truitje en die broek kunnen echt niet. Dat is vragen om moeilijkheden. Beide waren helemaal blij en gelukkig met mijn carrière, maar waren, net als mijn schoonmoeder, maar wat blij toen ik anderhalf jaar na geboorte van Zoon ervoor koos mijn baan aan de wilgen te hangen.

Ondertussen zijn we een kleine halve eeuw verder en eigenlijk is er nog geen ruk veranderd. Natuurlijk bevinden zich vrouwen aan de top, maar een evenwichtige man/vrouw verdeling is er vaak nog niet. Vrouwen moeten nog steeds harder werken en beter hun best doen, en oh wee als de dame in kwestie er leuk uitziet en zich niet in aardappelzakken hult… dan heeft zij die functie vast niet gekregen vanwege haar verstandelijke vermogens, creatieve brein en doorzettingsvermogen maar omdat ‘ze’ gewillig is…

Er was een tijd, toen riep ik heel hard dat al die conservatieve witte mannen heel erg hard hun best doen om het vrouwen zo lastig mogelijk te maken in het leven, zodat zij zich weer schikken in de hun voorbestemde rol als onbetaalde huishoudelijke hulp, opvoeder van een schare kinderen en ge- of desnoods onwillige bedpartner.

De laatste jaren kom ik meer en meer tot de conclusie dat er hele scharen mannen zijn met een Middeleeuws wereldbeeld, en dat je die mannen in elke laag van de bevolking en in elk land ter wereld tegenkomt. Maar het zijn niet alleen mannen. Als het op het klein houden van vrouwen aankomt, kunnen vrouwen er ook wat van. Verschijnt er een vrouw aan de top… dan heeft dat korte rokje er vast iets mee te maken. Of de vrouw in kwestie is net een vent. En zo zielig voor de kinderen, een moeder die altijd werkt. Trouwens, ook sneu voor haar partner, huisman zijn. Niet alleen wanneer een vrouw carrière maakt, maar ook wanneer een vrouw bijvoorbeeld een typisch mannenberoep uitoefent, vindt een deel van vrouwelijke bevolking daar iets van.

Hoe ik hier zo bij kom? Van de week was ik dus op bezoek bij onze ICT-dienstverlener. Terwijl ik daar zat te werken, wandelde een vrouw met een bekend gezicht naar binnen. Wij keken elkaar beide aan met de vraag wie ben jij ook al weer op ons gezicht. De tweede keer dat ze binnen kwam liep ze op mij af. Weet je nog wie ik ben, vroeg zij, ik heb bij jouw vorige werkgever op de Helpdesk gewerkt. Ik wist meteen weer wie zij was. M, een van de kundigste Helpdesk-medewerkers waar ik ooit mee te maken heb gehad. We kletste wat en namen afscheid.

Onderweg naar huis moest ik denken aan die ene vraag die ik als kersverse Helpdesk-medewerker in opleiding, voorgeschoteld kreeg. Door een vrouw. Mag ik een echte ICT-er spreken? en zij bedoelde een man. Zoveel was mij wel duidelijk. Duimend dat ik haar kon helpen, en met een overtuiging die ik niet voelde, zei ik U spreekt met een echte ICT-er. Wat is het probleem?

Tja… en een blog was born… Inclusief de vraag Hoe vaak hebben M en haar vrouwelijke collega’s dit soort vragen van zowel mannen als vrouwen naar hun hoofd geslingerd gekregen?

NB. Ik weet dat er nog veel meer typen mannen en vrouwen zijn, en dat het leven niet zwart wit is maar als ik al die nuanceringen ga aanbrengen wordt dit blog te lang en onleesbaar. Het gaat om het idee. Even lekker kneuteren en zo.
NB2. Misschien is Moederdag niet de meest geschikte dag voor een blog als dit… maar ach, is er ooit een geschikte dag?