Ohhh shitttttttt…………………

Als een plan goed voelt, komt van uitstel geen afstel. Dus ging ik gisteren op tijd naar bed en zette mijn wekker op zes uur. Met een beetje doorwerken kon ik dan nog voor zeven uur in het Jaomerdal zijn. Om vijf uur werd ik wakker en besloot dat het een stom plan was. De wekker ging uit en ik draaide mij nog eens om. Toen ik mijn ogen voor de tweede keer opende vertelde het getik van regen tegen mijn slaapkamerraam dat ik de juiste keuze had gemaakt. Tegen tienen was het droog. Tegen elven bedacht ik dat het maandag is en dat de scholen weer zijn begonnen. De kans dat ik hordes mensen in het Jaomerdal tegen het lijf zou lopen, was gering.

Iets na twaalven vertrok ik met de auto richting Jaomerdal. Op de terugweg zou ik langs de doe-het-zelf-zaak om verf en verfbenodigdheden te halen. Maar eerst vier items van mijn 10 kleine dingen lijstje van deze week strepen: wandelen, de vogels horen fluiten, over het water staren en fotograferen. Dat laatste als in niet alleen naar een mooi gebied gaan en foto’s knippen, maar ook op compositie en zo letten. Klinkt net of ik er verstand van heb… toch?

Mijn wandeling verliep van rechtsonder naar linksboven. Sinds vrijdag zit ik met een dilemma en al wandelend kan ik het beste wikken, wegen en beslissingen nemen. Terwijl ik in gedachten verzonken de route volgde, hoorde ik het boven mij donderen en onder mij spetteren. Ik bleef stilstaan en genoot van een aantal enorme dieren die met veel kabaal aan het zwemmen waren. Eerst dacht ik aan bevers. Vooral omdat meerdere bomen rondom het water sporen van hun tanden bevatten. Tien minuten lopen, één beslissing en één regenbui later zag ik dat er enorme vissen in de waterplas wonen.

Het wandelen, waterstaren en vogels luisteren kon ik van mijn lijstje strepen. Tijd om op te gaan letten en foto’s te maken. Ik liet de route links liggen en ging over de wat minder begaanbare paden mijn weg zoeken. Zwoegen en diep ademhalen.

En genieten. Van de natuur, de geluiden, de tweede regenbui, nog meer gespetter van beneden, de afwezigheid van mensen, de zon maar ook het zweet op mijn gezicht. Toen zag ik een boom. Goh, een boom. In het Jaomerdal? Wat bijzonder zeg. Nee, een boom met zwammen en een mooie lichtval. Halverwege het pad en het water. En wat ik ook probeerde, vanaf afstand kreeg ik die zwammen niet goed in beeld. Ik beoordeelde de heling en dacht dat het moest lukken om een stukje naar beneden te klauteren om zo dichterbij te komen.

Het bleek makkelijker dan gedacht. Ik maakte een foto, stopte mijn telefoon in mijn broekzak, draaide mij om om naar boven te lopen, begon te glijden, probeerde mij vast te grijpen, dat mislukte jammerlijk en kwam op 20 centimeter van de waterkant tot stilstand. Ik nam plaats op een omgevallen boomstam, klopte het zand zoveel mogelijk van mij af en inspecteerde alle blootliggende onderdelen. Met uitzondering van het vel op mijn linker ellenboog had ik de glijdpartij goed overleefd. Er restte slechts één vraag. Hoe ging ik in Godsnaam weer boven komen.

Tien steile meters van los zand en nauwelijks houvast scheidde mij van het pad. Langs het water naar een beter begaanbaar stuk helling wandelen was geen optie. Ik zocht met mijn ogen een weg. Nam een slok water, bracht mijn telefoon in veiligheid en begon aan de weg omhoog. Dat bleek reten zwaar en tergend langzaam klom ik omhoog alles vasthoudend wat maar enigszins stevig eruit zag.. De droge (zwarte) zand danste om mij heen. Met nog vier passen te gaan was er nergens meer iets van steun te vinden. Het risico nemend weer terug bij af te eindigen deed ik een schietgebedje (ik ben niet eens gelovig), sloot mijn ogen en rende omhoog. Ik had geluk en kon op een veilige plek uithijgen.

Met een rood hoofd van inspanning en oververhitting nam ik de kortste route richting mijn auto. Even twijfelde ik of ik in mijn vieze kleren de doe-het-zelver wel in zou gaan, maar ach, als ik aan het klussen ben, ben ik ook smerig. Met mijn auto bijna in zicht zag ik onder mij het punt liggen waar ik eerder headers voor mijn blog heb gemaakt. Eentje met koffiekopje en eentje met Toet met koffiekopje. Maar nooit één met mijzelf erop.

Het is eerst denken, dan doen, maar soms sla ik die eerste stap over. Ik was al halverwege het pad naar beneden toen ik dacht Je moet dadelijk ook weer omhoog, muts. Ik nam een selfie en wist, als ik nu ga zitten kom ik nooit meer overeind. Dus liet ik de boomstam de boomstam en begon aan de weg naar boven. Dacht ik dat ik na die helling al behoorlijk moe was, nu was ik kapot. Ik sleepte mij naar mijn auto en terwijl ik al puffend mijn waterfles leeg trok wist ik één ding: ik hoefde niet langs de doe-het-zelf-winkel te gaan want no way dat ik deze vakantie fysiek in staat ben een spachtelputz muur te texen.

Het eerste wat ik deed toen ik thuis kwam was douchen. Daarna heb ik de foto’s bekeken en eerlijk is eerlijk… Ik vind de zwamfoto meer dan geslaagd. Ben ik niet voor niets zonder klimmersmateriaal gaan abseilen.