Toet zoekt troost

Alle drie de Boysz, maar vooral Toet, verheugde zich enorm op een middag bijkletsen met Toeterke. Groot was zijn teleurstelling toen het appje kwam dat het muizenmeisje zich niet lekker voelde en met een kruikje en een bakje in bed was gekropen.

Mag ik dan met jullie mee? vroeg hij met een klein stemmetje. Als ik bij Jet ben, is het toch ook een beetje of Toeterke er bij is. Ik ben een weke toffee en soort zoekt soort, dus ook Jet vond het prima dat Toet met ons mee op stap ging.

De Japanner vond hij een beetje een teleurstelling. De groentes en de plakjes kaas op de sushi flambé vond hij wel wat hebben, maar hoe Moeltje er bij komt dat zalm en tonijn lekker is snap ik niet. Geef mijn portie maar aan fikkie. Wat de muis betrof konden wij niet snel genoeg eten, want hij wilde wandelen om de muizenissen uit mijn hoofd te laten waaien.

Tijdens de wandeling was hij stiller dan we van hem gewend zijn al wees hij Jet met enige regelmaat op de mooie uitzichten om, wanneer zij de moeite nam een foto te maken, trots te verkondigen dat hij hier enorm goed de weg weet. Eigenlijk werd hij pas weer een beetje de oude Toet toen hij hoorde hoe wij plannen maakte om na de inspannende wandeling (dit stukje Noord-Limburg had qua hoogteverschillen wel in Zuid-Limburg kunnen liggen) als afsluiting naar onze favoriete ijssalon te gaan. Koffie of ijs, beide hadden we verdiend.

Eenmaal bij ijssalon bestudeerde hij de kaart aandachtig en ging voor de Coffee Lover. Aangezien ik wel eens vaker bij deze ijssalon kom, en Toet’s neiging om te vergeten dat hij goed gevuld is met fluff & stuff ken, bestelde ik niets. Ik kreeg gelijk. Hij schrok van het formaat van het ijsje maar maakte dankbaar gebruik van het kijk eens hoe groot dit ijsje is-fotomomentje om met het rietje alle nep-likeur onder uit het glas te drinken. Aansluitend nam hij nog een flinke hap slagroom en toen was zijn interesse in het ijsje over. Terwijl Toet aansluitend tegen iedereen die het maar horen wilde vertelde over de zieke Toeterke en de enorme wandeling die hij had gemaakt, mocht ik zijn ijsje wel opeten.

Een half uurtje later waren Jet en ik toe aan koffie. Toet niet. Als ik zo laat op de dag nog koffie drink, dan kan ik niet slapen, zei hij een beetje giebelend. Doe mij dat kleine glaasje maar. In dat kleine glaasje zit nepkoffielikeur met slagroom. En slagroom… daar is onze muis dol op. Niet alleen mijn glaasje met nepkoffielikeur moest eraan geloven, ook Jet had geen schijn van kans zelf van het lekkers te genieten.

Hij werd steeds vrolijker. Zo vrolijk, dat het meer mensen opviel. Een heer op leeftijd wandelde de ijssalon uit, zag Toet snoepen van het lekkers en zei Pas maar op dat die beer niet alle alcohol opdrinkt. Ik schrok mij de apenpokken. Alcohol? De laatste keer dat ik zo’n glaasje bij de koffie kreeg was het alcoholvrije likeur. Ik snuffelde eens aan het glas en het rook de alcohol. Oeps. Geen wonder dat de muis zo zat te giechelen. Voor de tweede keer in zijn leven was Teutje een betere naam geweest.

Onderweg naar huis zakte hij steeds verder de rugzak in, en eenmaal thuis kroop hij meteen in bed. Nog voor zijn hoofd het kussen raakte sliep hij. Terwijl ik dit schrijf klinkt er vanuit de slaapkamer het geluid van een boom die door een kettingzaag om wordt gezaagd. Iets zegt mij dat ook deze muizenknuffel straks een kommetje nodig heeft. Of in ieder geval een koude kompres voor zijn pijnlijke hoofd. Want de troost uit een glas… duurt maar even.

Naschrift: Voor hen die zich zorgen maken over een ziek Toeterke helemaal alleen thuis. Haar andere mens was thuis om voor haar te zorgen.

Toet en Toeterke zijn beide Cliniclowns-muisjes en over het algemeen heel makkelijk in de omgang. Maar soms….