Duimpje

Alle wegen leiden naar Rome. Voor Venlo gaat die vlieger niet op. Of wel. Het is maar net hoe ruimdenkend je bent. Vanuit Kessel zijn er een aantal opties maar je moet altijd de Maas oversteken. In de tijd dat Kessel – Venlo voor mij woon-werkverkeer betekende koos ik meestal uit twee opties. De toeristisch route onder langs de Maas had mijn voorkeur. maar soms was de rijksweg, aka de Napoleonsbaan, handiger. Bijvoorbeeld als Zoon’s oppasmoeder en ik besloten dat we toe waren aan Chinees, of wanneer het heel mooi weer was. Dan zag het op de toeristische route zwart van de fietsers. Mist was ook een reden om niet langs de Maas te rijden, net als hevige sneeuw of ijzel. Maar anders… onder langs de Maas en genieten van de prachtige vergezichten.

Sinds ik in Venlo woon mis ik dat stukje woon-werkverkeer. Het uitzicht. Het bochtenwerk. Ik mis het dusdanig, en ik heb nog maar zo weinig reden om naar Kessel te gaan, dat ik de keren dat ik die kant op ga standaard de toeristische route pak. De fietsers kunnen mijn rug op, denk ik dan, maar houd wel degelijk rekening met de fietsende medemens. Voordeel van de weg goed kennen is weten wanneer je wel kunt inhalen en wanneer je maar beter even achter een fietser aan kunt sukkelen. Dat werk.

Uit ervaring weet ik dat er op die weg heel veel automobilisten rijden die wat minder bezig zijn met fietsende medemens. Die vooral snel van A naar B willen en regelmatig alles overige weggebruikers de berm in duwen.

Vandaag ging ik een ijsje eten met Buuf en aangezien dat de eretitel van mijn voormalig Kesselse buurvrouw is, had ik weer een reden om via de toeristische route naar Kessel te gaan. Zoals verwacht zag het zwart van de fietsers. Al stapvoets rijdend, om fietsers heen slalommend bereikte ik een stukje rechte weg zonder medeweggebruikers. Je mag er zestig, ik reed twintig en voerde mijn snelheid op naar veertig want dankzij hoge bermbegroeiing valt verkeer van rechts niet altijd goed op. Safety first. Inderdaad, soms rijd ik als een oud wijf.

Enfin. Ik rijd dus iets harder dan stapvoets en zie in de verte tegenliggers aankomen. Recht stuk weg, dus gas terugnemen is niet nodig. Dan steken er twee fazantenhennen over. Gezien het formaat pubers. En ze gedroegen zich net als mensenpubers. Kwek kwek kwek en vooral niet op de rest van de wereld letten. Met niemand achter mij trap ik vol op de rem en kom volledig tot stilstand. Beide dames kijken niet op of om maar kwekken, rustig wandelend, vrolijk verder. Pas wanneer de dames in het struikgewas zijn verdwenen geef ik weer gas. De tegenliggers zijn ondertussen gearriveerd. Ik herken hen als locals al komt er geen naam bovendrijven. De man steekt met goedkeurende grijns een duim omhoog.

En ik vraag mij af… hoeveel weggebruikers hebben veren op hun bumper kleven? Omdat er geen ruimte is om te stoppen, of omdat men stoppen teveel moeite vindt? Wie het weet mag het zeggen. Ik heb in ieder geval sinds het gebeuren een goed gevoel over het redden van twee levens.