Inzicht

Mijn hele leven lange heb ik gedacht dat ik een extravert ben. Ik heb geen moeite met sociale activiteiten, klets met Jan en alleman, draai mijn hand niet om voor koetjes en kalfjes en kan volledig uit mijn dak gaan. Dat ik de laatste twintig+ jaar steeds meer moeite had met groepsactiviteiten weed ik aan het alleenstaand ouderschap in combinatie met een baan, een studie en, last but not least, de pijn en vermoeidheid die samengaan met fibromyalgie.

Tijd- en energiegebrek waren dan ook de belangrijkste redenen dat ik steeds minder deel nam aan groepsactiviteiten zoals bijv. etentjes met collega’s. Daar regelmatig van baalde want goede herinneren aan van alles en nog wat uit het verleden. Wat ik ook lastig vond was al die keren dat ik ergens ja tegen zei, en dan, vanwege pijn of vermoeidheid een dag of twee van te voren vol schuldgevoel af moest zeggen, om op het moment suprême mij weer kiplekker te voelen. Uiteindelijk zei ik bijna nergens meer ja tegen. Dat scheelde een hoop schuldgevoel en echt missen deed ik het niet. Al kon ik de keren dat alles meezat, en ik wel onder de mensen kwam, enorm genieten.

Het werd 2019. Het jaar van mijn sabbatical. Met een inmiddels volwassen kind, geen werk en een studie die niet zo gek veel tijd in beslag nam verminderde de pijn en steeg het energielevel. Het aantal groepsactiviteiten bleef bedroevend laag. De dingen die ik in een groep deed leken op werken en daar heb ik nog nooit moeite mee gehad.

Tegen de tijd dat ik weer ging werken stond Corona al voor onze grens te trappelen. Vier weken na mijn eerste werkdag zat ik thuis achter een laptop en deed mijn ding. Mijn wereld werd kleiner en kleiner en daar waar velen moeite hadden met het gebrek aan menselijk contact (anders dan via een beeldscherm) had ik nergens last van. Ik vond het eigenlijk wel prettig en kwam tot de conclusie dat ik geen extra- maar een introvert ben en dat ik activiteiten in groepen van meer dan zes personen gewoon niet trek tenzij het etentjes zijn, want dan kun je toch nooit met meer dan zes personen interactie hebben.

Wat op zich bijzonder is want ik heb fijne herinneringen aan Pinkpop, concerten van onder andere Golden Earring, The Cure en David Bowie, en, om maar een dwarsstraat te noemen, de fantastische feesten die mijn vorige werkgever eens in de twee jaar organiseerde.

Toen de uitnodiging voor de afdelingsBBQ mijn mailbox in zoefde aarzelde ik maar heel even (want eten) voor ik ja zei. Toen een paar dagen later de uitnodiging voor de jubileumborrel van een viertal collega’s in mijn agenda verscheen, en deze één dag voor de BBQ gepland stond was ik niet zo heel blij. Twee dagen achter elkaar een groepsactiviteit is wat veel van het goede.

Na een paar weken wikken en wegen stond ik op het punt om mij voor de BBQ af te melden toen Collega vroeg of zij mij op zou halen. Dat is omrijden voor haar; ik wilde nee zeggen maar er rolde een ja uit mijn mond. Het werd donderdag en het borrelen was gezellig. Zo gezellig dat ik mijzelf vrijdag geen moed hoefde in te spreken voor de BBQ.

Een BBQ die, nadat onze buiken vol zaten en de karaoke set aan ging, meer weg had van een feestje. Een heel gezellig feestje. Ik genoot van het gezelschap, de gespreken, de grappen, het zingen (zonder microfoon want zingen behoort niet tot mijn talenten) en het dansen. Iets na twaalven werd ik door een andere chauffeur dan Collega thuisgebracht.

Nagenietend op mijn balkon ben ik tot de conclusie gekomen dat ik eigenlijk niet weet of ik een introverte extravert ben of andersom, maar dat ik waarschijnlijk last heb van social anxiety., een muurbloempjescomplex heb, of iets in die trant. Een gevalletje ’n mens lijdt dikwijls het meest, door ’t lijden dat hij vreest dus. Helemaal nergens voor nodig, een totale verspilling van energie. Of ik er ooit nog vanaf kom, waag ik te betwijfelen. Maar dat hoeft ook niet. Als ik het maar onthoud.