Wishful thinking en smokkelen

Het bedenken van 10 kleine dingen waar ik blij van word is een vast onderdeel van mijn planning routine geworden. Elke week ga ik er even voor zitten om 10 dingen te bedenken. Dat klinkt zwaarder dan het is. Meestal is het een gevalletje kopiëren van de week ervoor met één of twee kleine wijzigingen.

Hoewel alle kleine dingen haalbaar zijn, bestaat het lijstje voor een deel uit wishful thinking. Het rondje met het pontje staat er al een paar weken op maar wordt maar zelden afgetikt. Iets met aan het eind van de dag weinig zin hebben om een rondje te gaan fietsen. Hetzelfde geldt voor de Brug tot Brug route wandelen. En zolang ik ‘s-avonds geen zin heb om een rondje te wandelen of fietsen kan ik fotograferen ook wel vergeten. Maar ik blijf die drie dingen noteren, want als ik het een keertje doe, dan word ik er superblij van.

Dan hebben we de smokkelwaar nog. Ik weet al een paar weken dat ik morgen met drie vriendinnen op stap ga. Goed gezelschap is dus al gegarandeerd en zou eigenlijk niet meer op het lijstje hoeven te staan. Ik weet dat ik om de week mijn bed verschoon, dus die week is in een schoon bed slapen ook gegarandeerd.

Of wat te denken van autorijden afvinken wanneer ik vanwege de weersverwachtingen met de auto naar het werk ben geweest. Ik weet wat ik met autorijden bedoel en dat is niet de brug over, twee rotondes trotseren en we zijn er. Hetzelfde geldt voor uitslapen. Maandag werd ik om half zeven wakker. Een heel kwartier later dan normaal en hoppa, vinkje.

Die laatste heb ik vandaag trouwens goed gemaakt. Geheel tegen mijn gewoonte maakte ik vanmorgen mijn ogen pas rond half 9 open. Da’s uitslapen en ik werd dubbel blij. Natuurlijk van het uitslapen, maar ook omdat dat ene dubieuze vinkje ineens gerechtvaardigd bleek.

Wishful thinking en smokkelen. Het houd mij scherp en daar gaat het om.