Doodlopend?

Buiten dat het heerlijk wandelen is in het Jaomerdal, heb ik er ook al heel wat demonen een kopje kleiner gemaakt. Ten tijde van mijn burn-out wandelde ik er regelmatig met een vriendin; samen voerden we de diepste gesprekken. Onder andere over mijn jeugd en op een dag drong het al kletsend tot mij door dat ik niet mijn droom, maar die van mijn moeder, leefde.

Tegen de tijd dat ik met de bedrijfspsycholoog in gesprek ging had ik het zwaarste verwerkingswerk al gedaan en was mijn eigen pad ingegaan. Wel kreeg ik van hem nog wat handvatten mee in de vorm van het boek van René Diekstra, Ik kan denken/voelen wat ik wil om op die manier het vertrouwen in mijn lichaam wat op te krikken. Dat vertrouwen was laag. In 1988 kreeg ik Pfeiffer en daarna is het fysiek gezien nooit meer helemaal goed gekomen met als dieptepunt de diagnose fibromyalgie begin 2002.

Ondanks handvatten en het steeds beter leren omgaan met de do’s & don”ts rondom fibromyalgie kwam het vertrouwen in mijn lichaam nooit helemaal terug. In 2017 ging het weer even helemaal mis en mocht ik naar een coach toe. Tijdens de gesprekken en opdrachten kwam ook het beschadigde vertrouwen in mijn lichaam naar voren en durfde ik voor het eerst aan mijzelf en de buitenwereld toe te geven dat dat niet alleen door de fibro kwam. In de vijf jaar tussen de geboorte van Zoon en de scheiding had ik evenzoveel teleurstellingen te verwerken gekregen. Van de coach kreeg ik de opdracht om het beschadigde vertrouwen in een brief aan mijn lichaam te verwoorden om het op die manier te kunnen verwerken.

Ineens stond ik weer in het Joamerdal en geleid door 5 bijen wandelde ik een wat minder begaanbaar pad in. Het bleek doodlopend en aan het eind van het pad waande ik mij even alleen op de wereld en huilde om dat wat nooit had mogen zijn. In 2020 kwam ik, op weg naar mijn werk, ter hoogte van het pad 5 bijtjes tegen en danste samen met hen de bijendans.

Begin van deze maand schreef ik over de podcast van Mayim Bialik. Hoofdonderwerp is mentale gezondheid. Al trekt de ene gast mij meer dan de andere, elke podcast doet wat met me. Van de week bekeek ik de aflevering met Michael Singer, auteur van onder andere Geluk zonder voorwaarden. Eentje die ik echt nog wel een paar keer wil zien (en ik denk dat ik het boek ga kopen). Iets met herkenning

Vandaag stapte ik, met frisse tegenzin want lui, in mijn auto en reed naar het Jaomerdal. Al wandelend dacht ik na over het concept negatieve gedachten die je geluk in de weg staan. Voor mij herkenbaar. Om een voorbeeld te noemen: als ik na drie uur koffie drink, kan ik niet slapen. Toen dacht ik dat ik decafé dronk, maar het zat barstensvol van dat pepspul, maar dat wist ik niet, en ik sliep als de beste. Pas de avond dat ik besefte dat het geen decafé was, lag ik wakker.

Ineens zag ik het bijendans pad voor mij opduiken. Nog erger begroeid dan ooit en ook nog eens doodlopend. Zou mijn beperkte conditie… Ik besloot die gedachten los te laten en liep het smalle, half begroeide pad op. Kwam bij de open plek met uitzicht, bleef even staan genieten, en zag toen dat het pad verder naar beneden liep en later weer naar boven. Niks doodlopend dus.

Met dit nieuwe inzicht in de pocket vermoed ik zomaar dat er achter bovenstaande poort een hele mooie wereld ligt. Ongeveer net als aan deze kant van de poort. 😉 En verder is het de hoogste tijd niet bij voorbaat op mijn eigen gedachten te vertrouwen, maar die even tegen het licht te houden om te zien wat echt is, en wat slechts in mijn hoofd bestaat.