Nat tot op mijn boten

Volgens mijn weer-app zou het gaan regenen, maar toen het tegen een uur of één nog steeds droog was, en de lucht zoiets had van kijk mij eens fijn zonnig zijn ging ik wandelen. In het Jaomerdal. Inderdaad, ik heb het over gisteren. Na ongeveer 1,25 kilometer liep ik te zweten als een otter, en was een verfrissend buitje welkom. De medewandelaar die ik tegenkwam dacht daar hetzelfde over maar we hadden er beide een hard hoofd in.

Nog eens 2,5 km verder begon betrok de lucht en ging het waaien. Maar hé, het grootste deel van de wandeling zat erop. dus wie kon mij wat maken. Tegen de tijd dat het begon te druppelen was ik net bij het afsnijdpunt aangekomen. Een levensgevaarlijke afdaling door rul zand. Alleen voor kwieke mensen, en daar tel ik mijzelf al heel lang niet meer toe. Ik bleef de route volgen en tegen de tijd dat het harder ging regenen was ik een kwartier verder en liep 20 meter lager dan toen het begon te druppelen. Wel ongeveer op hetzelfde punt en ik had spijt dat ik op mijn kont niet van het heuveltje was gegleden.

Harder regenen ging over in een wolkbreuk en terwijl de regen venijnig op mij neer striemde deed ik iets waarvan ik niet wist dat ik het nog kon. Ik begon te rennen. Mijn plan om de kortste route door het bos te nemen ging in donder en bliksem op en ik bleek nog een sprintje in mijn benen te hebben. Een sprintje richting fietspad. Niet dat daar geen bomen staan, maar het regende ondertussen zo hard dat ik bijna niet meer zag waar ik liep en gevoelsmatig is een omgewaaide boom op het fietspad beter te ontwijken dan in het bos.

Zulk weer dus. Was het daarvoor broeierig warm, dankzij mijn natte kleding had ik het koud. Ik wilde alleen nog maar naar mijn auto toe, en naar huis. Net toen ik mijzelf toch wel heel zielig vond, rende ik door een plas. Niet erg, want ik was toch al nat tot op mijn botten… nee boten*). Maar het maakte dat ik de humor van de situatie inzag. Ik liet mijn tempo wat terugvallen en besloot dat het perfect weer was de grootste hit van de Weather Girls in te zetten.

Tegen de tijd dat ik bij mijn auto aankwam was ik zo nat (met uitzondering van mijn kont) dat het leek of ik in de Maas had gelegen. Of één van de plassen in het Jaomerdal. Ik nam de kortste route naar huis alwaar Zoon vrolijk zei, Ik zat al te wachten op een appje… Ik sta op plek x onder een klein afdakje, kan je me op komen halen? Niet nodig, want ik was met de auto.

Het ergste van alles? Dat die stomme weer-app toch gelijk had. Bah!

*) Geen verschrijving. Tenminste, nu niet. Back in the seventies wel. Ook toen stond het water na een regenbui tot in mijn ondergoed en schreef ik in een brief aan een schoolvriendin ‘ik was nat tot op mijn botten’. Alleen was ik een t vergeten. Twee dagen later zag ik haar en zij zei, zo groot zijn je voeten toch niet? … en nou ja, sinds die tijd ben ik nat tot op mijn boten en blijven mijn botten lekker droog,