Twee keer zo groot

Mijn nieuwe schoenen lopen als pantoffeltjes. Alleen jammer dat mijn voeten erin moeten. Correctie, mijn linkervoet erin moet. Mijn rechtervoet is nog geheel bij de pinken, maar het linker exemplaar is een klein beetje doorgezakt met als gevolg dat het knobbeltje onder de grote teen een knobbel begint te worden waardoor mijn tenen wat naar links staan, waardoor dat kleine teentje in de verdrukking komt.

Dat teentje is eraan gewend. Welke schoenen ik ook draag, het teentje komt altijd in de knel, al wordt de ellende na verloop van tijd (inlopen noemen ze dat) wel minder. Over de knobbel wil ik het helemaal niet hebben en meestal doet de hak ook gezellig mee. Elke nieuwe linkerschoen, maar ook elke linkerschoen die ik een tijdje niet heb gedragen, maakt dat ik blaren krijg. Drie exemplaren. Drie keer raden waar.

Knobbel, teen en hak maken dat ik maar zelden met blote voeten in dichte schoenen ga. Natuurlijk zorgen sokken voor extra wrijving, maar ze bieden ook bescherming. Het bloed trekt niet meteen de schoenen in maar wordt door de sok tegengehouden. Kuch.

Maar nu die pantoffeltjes. Die lopen zo lekker dat ik, in het kader van doe eens gek en zoek het gevaar op, al een paar dagen geen sokken in de schoenen draag. Gisteren voelde ik aan het eind van de zes kilometer mijn teentje wel wat steken, maar bij inspectie bleek de huid nog helemaal gaaf. Ik nam mij wel voor om voor de volgende wandeling sokken aan te doen.

Ik heb best een goed geheugen maar niet op alle gebieden. Zo sta ik met enige regelmaat ergens in mijn huis en vraag mij af wat moest ik hier ook al weer doen. Voeg daar een herstelperiode van meer dan 12 uur aan toe, en ik vertrok vanmorgen zonder sokken. Mijn teentje riep nog wel He, je had mij iets beloofd maar mijn gehoor wordt ook minder. Twee kilometer later realiseerde ik mij pas de afwezigheid van sokken, bekeek de teen, zei sjit, en begon aan de terugweg.

Om eerlijk te zijn voorzag ik een bloederig drama maar dat viel mee. De huid is niet eens beschadigd en de andere twee bekende plekken zijn gewoon gaaf (en pijnvrij). Wel zit er een grote waterballon op mijn kleine teentje waardoor het ding twee keer zo groot is geworden, en ik al de hele dag aan mijn vader denk. Pa placht die dingen met een in vuur gesteriliseerde naald voorzien van draad te lijf te gaan maar om de één of andere reden kan ik mij er nog niet toe zetten zijn voorbeeld te volgen.

Waarschijnlijk omdat het mijn eigen teen is. Zucht. Dadelijk toch maar op zoek naar een aansteker voor de broodnodige verlichting.