Vakantie

Eind april had ik op het werk een black out. Ik nam wat gas terug, ging eens wat vaker aan de wandel, maakte onnodige fietstochtjes en had al snel weer alles onder controle. Wel keek ik sinds het begin van deze maand enorm uit naar mijn vakantie. Even niets hoeven.

Deze week is Collega terug van haar vakantie waardoor ik op maandag sinds lange tijd echt vrij was op mijn roostervrije dag. Natuurlijk was ik gewoon om zes uur wakker maar toen het besef je hoeft vandaag helemaal niets tot mij doordrong kon ik mijn werk loslaten. Iets te goed want dinsdag ging ik dodelijk vermoeid, met forse tegenzin en een humeur om op te schieten, aan de slag.

Woensdagmiddag was ik vrij en schoot meteen weer de ik hoef niks meer modus in. ‘s-Avonds gingen Zoon en ik met Broer en SchoonZus uit eten. Iets met herdenken maar vooral mooi moment om elkaar weer eens te zien. Mijn Broer is terug aan het komen vanuit een forse burn out en terwijl wij over zijn gezondheid praatte realiseerde ik mij dat ik na die black out het tij wel had weten te keren, maar dat de afstand tussen mij en de afgrond nog steeds minimaal was.

Donderdagochtend was ik wederom vrij. Iets met stel dat het laat wordt dan kan ik uitslapen! Dat eerste klopte, dat tweede mislukte jammerlijk. Na nog geen vier uur slapen was ik al weer wakker en voor het eerst sinds ik werk waar ik werk voelde ik weerstand om te gaan werken. Zoveel dat ik eerder dan gepland op de fiets stapte om er maar vanaf te zijn. Op de laatste rotonde voor het werk was ik bijna weer huiswaarts gekeerd maar tanden op elkaar, en doorzetten maar.

Eenmaal op kantoor bleek er geen doorzetten meer in te zitten. Als het niet gaat, dan gaat het niet, zei Collega. Ik doe morgen een bereikbare en jij blijft lekker thuis. Begint alvast aan je vakantie. Ik heb nog een paar vragen, maar daar kom ik wel uit. Die paar vragen hebben we samen doorgenomen. Aansluitend heb ik de telefoon doorgeschakeld en uitgezet. Mijn wizard afwezigheid aangezet en de directe collega’s geïnformeerd dat ik per direct vakantie had.

Hoewel ik bij gebrek aan vakantiestemming het liefst meteen was gaan niksen, wandelde ik een kwartier na thuiskomst richting de stad met mijn horloge in mijn zak. Zo’n fossiel (merk fossil) wat alleen tijd en datum aangeeft met een batterij die al zeker tien jaar aan vervanging toe was. Nadat mijn horloge van een nieuwe batterij was voorzien wandelde ik naar huis.

Toen ik Bagels & Beans passeerde dacht ik Daar is het altijd goed koffie drinken en wandelde door. Tweehonderd meter verderop keerde ik om, wandelde terug, nam plaats aan een leeg tafeltje en vijf minuten later zat ik achter een grote cappuccino en een stukje pecan pie. Tegen de tijd dat ik voor de tweede keer aan de terugweg begon gloorde de vakantiestemming aan de horizon.

Mijn vakantie is begonnen!