30 kilometer

In de tien jaar dat ik in Kessel woonde en in Venlo werkte heb ik de dertien kilometer woonwerk verkeer bij mijn weten driemaal per fiets overbrugd. De eerste jaren moest ik er niet aan denken om mijn fibro-lijf zo te mishandelen, maar nadat ik onder begeleiding van de Mensendiecktherapeut mijn arm- en beenspieren had getraind en mijn conditie enige verbetering toonde, wilde ik het een keer proberen.

Daar waar ik na het eten met gemak tien kilometer kon fietsen, bleek de dertien kilometer langs de Maas (vals plat en altijd tegenwind) letterlijk en figuurlijk een brug te ver. Aan het eind van mijn latijn moest ik de Zuiderbrug (nu René Zeetsenbrug) nog over. Behoorlijk uitgeput plofte ik op mijn stoel. Mijn toenmalige leidinggevende keek het even aan en regelde een lift naar huis voor mij. Fiets morgen of volgende week maar naar huis, maar vandaag word je thuis afgezet.

In de jaren die volgde ging mijn wandelconditie met sprongen en mijn fietsconditie met stapjes vooruit, maar Kessel – Venlo bleek ook tijdens de tweede poging een brug te ver. Dit keer ging ik met de bus naar huis. De derde keer, in het laatste jaar dat ik in Kessel woonde, lukte het mij wel om nog dezelfde dag naar huis te fietsen, maar daarna gingen mijn spieren een week in protest.

In de elf jaar dat ik in Venlo woon ben ik een keer of drie naar Kessel gewandeld. Geen centje pijn is overdreven, en ik wist bij voorbaat al dat ik met de bus naar huis zou gaan, maar het lukte wel.

Een jaar geleden kocht ik een elektrische fiets en dacht ik ‘Nou kan ik op de fiets naar Kessel om een ijsje te eten’. Ik kwam niet verder dan denken. Ik ben enorm blij met dat ding, maar meer dan woonwerk verkeer fiets ik niet. De ene keer dat ik ‘s-avonds aan de toch naar Kessel ben begonnen, draaide ik in Baarlo af, naam het veer naar Steyl en fietste naar huis. Dat ik ooit voor mijn lol op fietsvakantie ging en met gemak honderd kilometer op een dag aflegde kan ik mij nu niets meer bij voorstellen.

Vandaag mocht ik naar de tandarts. In Kessel. Ik besloot dat het een mooi moment was om op de fiets te gaan. Want een afspraak dus een mooie stok achter de deur. Eenmaal voorbij het veer in Baarlo kreeg ik lol in het fietsen. Veertig minuten na vertrek thuis, precies zoals Meneer Google had voorspeld, stond ik bij de tandarts voor de deur en was daarmee twintig minuten te vroeg. Stijfjes nam ik plaats op het muurtje voor de praktijk en pakte mijn boek. Nog stijver liep ik een kwartier later naar binnen. Dat beloofde wat voor de terugweg. En de brug.

Die ik, net als de ijssalon, na het tandartsbezoek links liet liggen. In Baarlo nam ik het veer en in plaats van de kortste route naar huis te nemen reed ik via een omweg naar het centrum van Tegelen alwaar ik een aantal boodschappen deed. Eenmaal thuis stonden er 30 kilometer op de teller. Voor een aantal van jullie een fluitje van een cent maar voor mij een overwinning van jewelste. Het allerleukste aan deze overwinning: ineens liggen er twee Clevers ijssalons op fietsafstand van mijn huis.

Oh ja, en met uitzondering van het stukje tegen de brug op, had ik aan standje Eco (laagste stand, minste ondersteuning) meer dan genoeg.