Tegen mijn gewoonte in

Sinds 2006 ben ik draaideur lid van het forum OuderAlleen maar daar waar ik ooit al mijn vrije tijd op het forum doorbracht, kijk ik er nog maar sporadisch. Schrijven is eigenlijk helemaal niet meer aan de orde. Toch maakte ik daar melding van het feit dat mijn vakantie was begonnen en Vriend vroeg of ik deze vakantie naar het Westen kwam. Voor ik kon antwoorden bood een Rotterdamse Vriendin aan om uit mijn naam een etentje bij haar te organiseren. Een aanbod waar ik geen nee tegen kon zeggen en zo vertrok ik zaterdag richting het Westen om de avond in goed gezelschap door te brengen.

Omdat ik geen twintig meer ben, en Venlo – Rotterdam – Venlo een pokkeneind rijden is nam ik niet alleen de trein maar boekte ook een hotel. Op loopafstand (1 km) van het huis van Vriendin en Man.

Op zoek naar de beste manier om van het station bij het hotel te komen zag ik dat het om een afstand van 5 km ging. 5 km, da’s loopafstand. Iets na enen stapte ik uit de trein en ging, gewapend met Google Maps (GM), aan de wandel. De eerste twee kilometer gingen als een tierelier. Daarna werd GM wat vager maar ik bleef de stippellijnen volgen. De zon brandde, mijn water was ondertussen lauw, en mijn voeten deden pijn. Na dik anderhalf uur gelopen te hebben zocht ik een schaduwplekje op en keek niet alleen naar de stippellijn, maar ook naar hoeveel meter ik nog te gaan had.

Dik 5 kilometer. Ergens was er iets fout gegaan. Licht overgekookt besloot ik op zoek te gaan naar de dichtstbijzijnde optie om met het openbaar vervoer de tocht af te ronden. Volgens GM moest ik op het Eendrachtsplein zijn, maar toen ik daar aangekomen de voorgestelde ov-route bekeek, zag ik door de bomen het bos niet meer. Ik zat ondertussen tegen de twee uur wandelen aan.

Mensen die mij kennen weten dat ik niet zo snel om hulp vraag. Ik ga liever 100 keer op mijn bek dan toe te geven dat ik iets niet kan, weet, whatever. Eerst vervloekte ik GM. Aansluitend, tot mijn grote verbazing en tegen mijn gewoonte in, besloot ik niet langer onder de verzengende zon door Rotterdam te blijven ronddwalen. Ik bede Man, vertelde dat ik kans had gezien om te verdwalen, en vroeg of hij mij op kon komen halen.

Twintig minuten later zat ik bij hem achterop de motor en toen ik aan het eind van de avond hoorde één van de andere gasten op de heenweg langs mijn hotel was gereden vroeg ik, wederom tegen mijn gewoonte in, om een lift.

Omdat ik eigenwijs ben, en het de volgende morgen een stuk koeler was, wandelde ik van mijn hotel naar het Centraal Station om mijzelf te bewijzen dat ik weldegelijke GM kan lezen. Een uur en 5 kilometer rechte weg later wandelde ik het station in. Don’t ask waarom het zaterdag compleet fout ging want ik zou het echt niet weten. Wat ik wel weet is dat het eigenlijk helemaal niet moeilijk was om om hulp te vragen. Dat zou ik vaker moeten doen.

En misschien ook wel niet want veranderen is en blijft moelijk.