Stijgende lijn

Ik schreef het eerder: nieuwe gewoontes willen niet altijd beklijven. Zelfs niet na meer dan 100 dagen fanatiek ermee bezig zijn. Het schijnt menselijk te zijn, dat terugvallen, dus ik neem het mijzelf maar niet kwalijk. Soms zijn er verzachtende omstandigheden, zoals de fibromyalgie aanval van de afgelopen weken. Weken ja. Voordat ik aan de acute rust ging sudderde het al een paar weken.

Ondertussen ben ik qua medicatie aan het afbouwen (van om de 8 uur, via om de 12 uur naar om de 18 uur) en het opbouwen van spierkracht en conditie. Dat doe ik al wandelend. Zaterdag in het Jaomerdal, gisteren naar de symposium locatie en vandaag zou ik een tussen de middag wandelingetje doen. Omdat de uiterwaarden een beetje modderig zijn, bleef ik op de dijk.

Sommige dingen zijn wel ingesleten en zo begon ik. zonder er bij na te denken, aan een rondje Brug tot Brug. Ik had de tweede brug al in het oog toen het tot mij doordrong dat dit rondje al weken een brug te ver was. Alleen was omdraaien geen optie meer (want ruim over de helft) en besloot ik dat Zoon bellen altijd nog kon.

Eerlijk is eerlijk, de laatste 500 meter waren zwaar, maar ik heb de eerste 5 kilometer van het seizoen in de pocket. Zonder al te veel problemen. Ik zie een stijgende lijn.