Een extra zetje

In de loop der jaren heb ik geleerd dat kleding iets met mij doet. Zeg maar dat het mij een tikkie schizofreen maakt.

Een deel van mij geeft niets om kleding. Een soort Ma Flodder. Het hoeft niet te matchen. Als het maar schoon is, makkelijk zit en voorzien is van zakken. Hoe groter hoe beter. Die zakken dus.

Een ander deel van mij heeft soms last van euhm… euh… een soort decorumverlies maar dan andersom. Ineens is gemakkelijk en schoon niet voldoende, maar komt het woord presentable naar boven drijven. Presentable was de reden dat ik een jaar of vijf/zes geleden een soort werk uniform kocht. Vier bijna dezelfde jurken (qua model) waarin ik er altijd netjes en zakelijk in uitzag.

En dan is Isadora Paradijsvogel er nog. Hoe gekker hoe beter. Jaren vijftig stijl? No problemo, kom hier met die petticoat. Puntmutsen? Ze kunnen niet lang genoeg zijn. Kleurrijk en alternatief? Ik draai er mijn hand niet voor om. Moody en Emo? Helemaal mie.

We zullen de delen Me, Myself & I noemen. Sinds ik in 2018 mijn baan aan de wilgen hing verdween als eerste I naar de achtergrond. Na een half jaar kreeg ook Myself steeds minder te zeggen en tegen de tijd dat ik weer aan het werk ging was Me de baas. De trut weigerde veld te ruimen, en dankzij een pandemie en thuiswerken kreeg zij lange tijd haar zin.

Sinds vorig najaar wissen Me (aka de Trut) en Myself elkaar af. Ga ik naar locatie wint Myself het gevecht, anders is Me de baas.

Vandaag ging ik met een Vriendin lunchen. Terwijl Myself voor de kledingkast stond te twijfelen werd zij aan de kant geduwd door I. Die griste een jurk, legging en laarzen met hoge hakken uit de kast. Rommelde door het sieradenkistje en stopte niet na de oorbellen. Er kwam ook nog een ketting en (kleurrijke) armband tevoorschijn.

Compleet opgedoft wandelde ik, rechter, vijf centimeter groter, zwieriger en feestelijker dan ik mij in tijden heb gevoeld, op de afgesproken tijd naar buiten. Mijn conditie is nog steeds prut, de pijn tussen mijn schouderbladen weet niet van wijken maar Isadora heeft daar geen boodschap aan. Die schittert. Geeft mij een extra zetje.

Best een lekker gevoel eigenlijk.