Becoming -2: Wile E. Coyote

Niet voor de eerste keer in mijn leven worstel ik met mijzelf. Ben ik op zoek naar balans. Balans tussen wat mijn hoofd kan en wil, en de fysieke kracht en energie om dat alles ten uitvoer te brengen. Mijn lijf weet van opgeven, maar mijn hoofd wil daar niet in mee gaan. Opgeven is voor watjes, is een geliefd mantra. Meestal in de stem van mijn moeder. Die in deze ongelijk heeft, maar ja, paplepel en zo.

Ik word geacht oud en wijs genoeg te zijn om mijn eigen grenzen te stellen en te bewaken. Maar handvaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst. Ik weet dat de formulering van mijn mantra te wensen over laat. Met name het waardeoordeel watje maar om de een of andere reden blijft opgeven is geen schande niet zo goed plakken.

Omdat ik mijn eigen valkuilen ken (de belangrijkste naast mijn mantra is bij gebrek aan energie gaat werk voor privé) zorg ik dat ik met enige regelmaat, om de tien á elf weken, een week vakantie inplan. Voor mij het ei van Columbus. Onder normale omstandigheden.

De omstandigheden waren het laatste jaar niet normaal. Privé gebeurde er een aantal heftige dingen, en zakelijk gezien stond ik er vaak alleen voor. Een paar weken voor twee werken is geen probleem. Maar het bleef niet bij een paar weken en langzaam maar zeker gleed ik richting de afgrond.

In april kreeg ik tijdens een vergadering een black-out in de vorm van een flashback naar mijn laatste vergadering als leidinggevende van een afdeling van 17 personen. Een paar uur na die vergadering zat ik met een burn-out thuis. Terug in het heden besefte ik dat dit het perfecte moment was om de handdoek in de ring te gooien maar helaas… ik gebruikte de verkeerde woorden, zette mijn tanden op elkaar, zou mijzelf en de wereld bewijzen dat ik geen watje ben en liet het moment aan mij voorbij gaan.

Tussen toen en nu hebben zich nog een aantal goede handdoek in de ring momenten voorgedaan. Maar ja, die formulering hé. Dat waardeoordeel. In september ging mijn chronische aandoening naadloos over in covid en covid wist niet van wijken. Ik ook niet. Ik begon aan het inwerktraject van mijn nieuwe collega, verschoof en passant mijn vakantie vier weken naar achter en voelde de afgrond sneller en sneller naderen.

Collega’s en leidinggevende deden hun best met valnetten, remblokjes en in alle spoed opgeworpen muren, maar als ik iets in mijn kop heb, heb ik het niet in mijn kont. Die laatste twee weken voor de vakantie kwam ik ook wel door. Al moest ik op mijn tandvlees over de eindstreep gaan.

Vrijdag brak er iets in mij. Zaterdag schoot ik een afspraak met mijn leidinggevende voor maandag half drie in te overleggen over de optie om niet één maar twee en een halve week vakantie op te nemen. Zondag was daar eindelijk het besef ik steven niet op de afgrond af. Ik hang, net als Wile E Coyote boven de afgrond te wachten op het moment dat de zwaartekracht haar werk doet.

Op maandag veranderde ik het onderwerp van de afspraak met mijn leidinggevende. Die om negen uur al belde. Een half uur en een goed gesprek later informeerde hij mijn directe collega’s en hing ik met HR aan de lijn. Aansluitend klapte ik mijn laptop dicht en ging de telefoon uit.

Dat wat tijdens mijn laatste vakanties niet lukte, lukt nu wel. Gesteund door leidinggevende en collega’s heb ik eindelijk rust in mijn hoofd. Denk niet aan mijn werk. Er is nog geen enkele wat als of als ze hier maar aan denken voorbij gekomen. Probeer weer in het hier en nu te leven door, bijvoorbeeld, mijn koffie met aandacht te drinken. Warm, in plaats van gedachteloos een kopje koud geworden cafeïne naar binnen te gieten.

Zelfs scrollen door Smoelenboek doe ik momenteel niet doelloos. Ik ben op zoek naar een nieuw mantra. Eentje zonder woorden die negatief uitgelegd kunnen worden. Want op alleen koffie red ik het niet.