Omdat ik na Covid zo moe bleef liet ik twee weken geleden bij de huisarts mijn bloed controleren. Vorige week belde ik voor de uitslag. Op zich zag alles er goed uit, maar één van de schildklierhormonen week af. Ik maakte een afspraak met de Physician Assistant. Dat had ik zonder die uitslag trouwens ook gedaan. Want moe moe moe moe moe.
Ik begrijp dat je moe bent, opende de PA het gesprek. Vertel. En ik vertelde. Over teveel hooi op mijn vork. Fibromyalgie. Covid. Te weinig tijd nemen om te herstellen. Waarom? vroeg zij en ik vertelde nog meer. Zij verzuchtte twee dingen. Wat is het toch met ons vrouwen dat wij altijd de hele wereld proberen te redden gevolgd door Wanneer word jij je eigen prioriteit.
We praatte nog wat verder. En hoe voelt dat? vroeg zij en ik gaf antwoord. Dat is geen gevoel, zei zij, dat is een verstandelijke redenatie. Ik kon haar geen ongelijk geven. Volgende week zie ik haar weer. Dan krijg ik acupunctuur om mijn energie wat op te krikken en daarnaast bespreken we dan het huiswerk wat ik op heb gekregen. Ga voelen. Fysiek en mentaal, en schrijf op wat je voelt!
Dus nu sjouw ik dat kleine boekje overal mee naar toe. Zoals tussen de middag naar het Jaomerdal. Ik had namelijk bedacht dat ik niet persé bergje op en bergje af hoefde te wandelen, maar mij ook neer kon vleien op een bankje om zo van de rust en de omgeving te genieten.
Dat bankje bleek enerzijds een goed idee (ik kon er meteen een huiswerkmomentje van maken) en anderzijds niet nodig. Nu ik de behoefte om binnen een uur 5 kilometer te wandelen los heb gelaten, kan ik best aardig bergje op en bergje af wandelen. En geniet ik nog meer van mijn omgeving.
Huiswerk
Ik parkeer mijn auto op het parkeerterrein van de zorginstelling die naast het Jaomerdal ligt. Toegevend aan de impuls een kaarsje voor mijzelf op te steken wandel ik naar de kapel. Die gesloten blijkt. Teleurgesteld voel ik nog even aan de deur maar de kapel zit echt op slot. Logisch, zegt mijn verstand. Het terrein is dag en nacht open, en de kapel ligt niet in het zicht. De teleurstelling opzij zettend neem ik mij voor van de week naar het kapelleke van Genooi te gaan. Dan zegt een stemmetje, Waarom erken je je eigen teleurstelling niet? Als je het kaarsje voor iemand anders op had willen steken, had je je gevoel niet weggeredeneerd. Ouch!
Koffie Digitalix 
Jeetje mens… je pikt dingen razendsnel op. En wat een geweldige hulp, die PA. Prachtig blog. Fijn om te lezen dat je (nu eindelijk eens) prioriteit aan jezelf aan het geven bent ❤️
LikeGeliked door 1 persoon
Die praktijkondersteuner klinkt wel goed moet ik zeggen. En accupunctuur lijkt me altijd de moeite van het proberen waard.
LikeLike
In 2012 ben ik via acupunctuur binnen een paar behandelingen van mijn RSI afgekomen. Meer dan de moeite waard dus.
En ja, deze PA is haar gewicht in goud waard.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik kreeg die tip ooit van een goede vriend. Om na te denken over wat iets met je doet en hoe je je daarbij voelt. Ik vond dat soms best verhelderend. Of confronterend. Maar wel goed. Zet ‘m op daar!
LikeLike
Dat is de techniek die ik 12-15 jaar geleden van de psycholoog heb geleerd. Maar daarmee raak ik weg van het voelen, de emoties.
Maar misschien ben ik gewoon doorgeschoten in mijn na denken.
LikeGeliked door 1 persoon
Je bent goed bezig, wijs ook! Ik hoop dat het verlichting gaat brengen.
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi zoals je het beschrijft
Heel herkenbaar om geen prioriteit aan jezelf te geven
Je boft wel met je huisartsenpraktijk
LikeLike
I know. Ik ben nog altijd blij dat ik bij deze praktijk terecht kon na de verhuizing naar Venlo.
LikeLike
Wat heb jij het getroffen met zo’n hulpverlener in je huisartsenpraktijk. Ik hoop dat de vragen die ze stelde en de spiegel die ze je voorgehouden heeft, je op weg helpen naar herstel.
En ik ga die vragen ook eens aan mezelf stellen, ik denk dat dat daarover nadenken mij zeker ook goed zal doen. Denken en redeneren, allebei goed, maar echt voelen….
LikeLike
Echt voelen is niet iets wat ik met de paplepel ingegoten heb gekregen. Integendeel zelfs.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik weet vaak niet eens het verschil tussen gevoel en verstand.
LikeLike
Zusje…!!!!!
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een “struggle”. Gevoel is moeilijk in woorden. Succes en neem de tijd voor dit alles.
LikeGeliked door 1 persoon
De moeilijkste weg is de weg naar binnen. Van hoofd naar hart is maar een klein stukje, maar om er aan te komen heb je heel wat tijd nodig. Loop deze weg met aandacht en liefde.
LikeGeliked door 1 persoon