Becoming -5: Introductie

Ergens begin van deze eeuw werd een bezoekje aan een psycholoog of psychiater steeds gewoner. Tenminste, voor een deel van de wereldbevolking. Niet iedereen voelde en voelt zich daar goed bij. Als gevolg van al het normaliseren van therapie werd het onderdeel van (Amerikaanse) sitcomes maar ook bladen als Margriet of Libelle schuwde het woord therapie niet. Wat mij uit die tijd vooral is bijgebleven is het feit dat één of beide ouders de schuld kregen van alles wat er fout was in het leven van de hoofdpersoon. Begrijpelijk want met name tijdens de allerjongste, vormende jaren, zijn je ouders meestal de belangrijkste factor in je leven. Toch voelde dat de schuld geven altijd als een vorm van ouders-bashen. Maar makkelijk is het wel. Het komt door mijn moeder! is een mooie manier om je handen in onschuld te wassen.

Ergens in de periode 2008/2009 bracht ik meerdere bezoeken aan de bedrijfspsycholoog. Natuurlijk kwam mijn moeder en haar invloed op mijn leven ook aan bod. Lang niet alles van die sessies staat mij nog bij behalve mijn opmerking dat het dan wel allemaal door haar kwam maar dat ik mij niet kon voorstellen dat zij met kwade bedoelingen dit alles had veroorzaakt. Het leven is haar ook maar overkomen, wist ik te vertellen.

Soms vergeet ik die wijsheid en is mijn moeder (mijn vader in veel mindere mate terwijl hij wel degelijk in een rol in het geheel heeft gespeeld) de grote boze heks uit Sneeuwwitje. Iets wat echt niet zo is. Ten eerste was zij op haar grootst slechts 1,63 cm, en zoals gezegd, het leven is haar ook maar overkomen. Daar waar ik vanuit de medische professionals om mij heen nu het advies krijg om te gaan voelen en het verleden te verwerken, kreeg zij 40 jaar lang een pilletje voorgeschreven. Deels omdat praten met een professional voor haar geen optie was. Ik ben toch niet gek.

Nee, deze serie gaat niet over mijn vader of moeder, maar over mij. Over mijn zoektocht om heel te worden. Om ingesleten patronen te herkennen, (deels) te verklaren en om er afscheid van te nemen zodat ik kan mijzelf kan worden. Soms komen mijn ouders in die verklaring voorbij en soms ook niet. Veel van de ingesleten patronen zijn niet terug te voeren op één bijzondere gebeurtenis in het verleden die mij bij is gebleven. Vaak zijn de patronen onbewust ontstaan en hebben ze door onvermogen van mijn omgeving en mijzelf om ze te herkennen of er iets aan te doen, de kans gekregen een onderdeel van mij te worden.

Donderdag 17 november: het kleine meisje

Mijn eerste sessie bij de acupuncturist. We gaan ons deze eerste keer vooral op ontspanning richten, zei zij. Daarna vroeg zij of er een onderdeel van mijn lijf was wat meer pijn deed dan de rest. Ik wees haar op de pijn naast/achter mijn linkerschouderblad. Daar bleek een enorme knoop te zitten. Het kostte haar wat kracht en het duurde even, maar voordat ik ging liggen was die knoop weggemasseerd.

Nadat alle naaldjes waren aangebracht volgde een geleide meditatie om eerste al het negatieve los te laten en mijzelf aansluitend te vullen met een wit, helend licht. Ik ken de dril. Been there, done that…..
In je buikholte bevindt zich een klein kamertje. Daar woont het kleine meisje in je. Ga bij haar op bezoek. Ben er voor haar.
Zei ik, been there, done that? Ik ben dat kleine kamertje nooit binnen gegaan. Nu wel. En het enige wat ik kon doen was mijn eigen kleine ikje vasthouden en samen hebben we gehuild. Geen grote diepe uithalen, maar warme tranen. Aan het eind van de meditatie en tijdens een groot deel van de acupunctuur sessie beleven de tranen rollen. Tot het meisje vroeg Is het dan allemaal mijn schuld? en ik zei Jij bent nergens schuldig aan. Je hebt gedaan wat je moest doen in de situatie waarin je zat. Niemand heeft schuld. Laat het schuldgevoel maar los! De tranen droogde op.
Is het dan zo makkelijk? Nee, zo makkelijk is het niet. Dit is maar het begin. Een belangrijk begin. Want huilen van verdriet voor mijzelf, ik kan mij niet herinneren dat ooit te hebben gedaan. Tranen van onmacht, van boosheid, die ken ik. Maar tranen om mijzelf zijn iets nieuws.

Later die dag las ik in The Myth of Normal, hoofdstuk 2
Trauma is in most cases multi-generational.
Blame becomes a meaningless concept the moment one understands how suffering in a family system or even in a community extends back through generations. Recognition of this quickly dispels any disposition to see the parent als vilain.
Trying to keep awerness of trauma at bay hobbles our capacity to know ourselves. Conversely fashioning from it a rockhard identity is to miss both the point and the opportunity of healing, since by definition trauma represents a distortion and limitation of who we were born to be. Facing it directly without either critical or overidentification becomes a doorway to health and balance.

Zei ik al dat het niet makkelijk ging worden? Maar de eerste stap is gezet. Na al die tranen heb ik mijn leidinggevende laten weten volgende week niet eens na te denken over aan het werk gaan. Werken aan mijzelf gaat al mijn energie kosten.

Als laatste. De knoop onder mijn schouderblad is nog steeds (zo goed als) weg. Dat voelt als een last minder. Het maakte mij ook duidelijk hoezeer ik mijzelf soms voor de gek houdt. Als iemand mij dinsdagochtend had gevraagd een punt aan de pijn te geven had ik gezegd een zeven, want het kan altijd erger. Nu weet ik, het was een dikke vette tien.