Becoming -6: Me, Myself & I

Ik maak hier op mijn blog wel eens een grapje van het concept Me, Myself & I. Drie Riannes’ met alle drie een andere kijk op de wereld en manier van reageren. Mijn ‘naamgeving’ voor de drie stemmen is niet altijd hetzelfde. In mijn blogs is Me altijd het stemmetje wat zich als eerste aandient, maar dat is niet altijd dezelfde Rianne.

In principe is er de Rianne die ik had moeten zijn (Me), de Rianne die mij is overkomen, (Myself) en de Rianne die is (I). De eerste twee entiteiten lopen, afhankelijk van hoe ik mij voel in elkaar over en vormen I. Soms lijkt I meer op Me, en soms meer op Myself. Volg je het nog.

Me is spontaan, slim, een tikkie extravagant, niet op haar mondje gevallen, sociaal, zit vol humor en kan alles wat niet voor haar bestemd is, buiten de deur houden. Gezonde grenzen stellen zeg maar. Me is wie ik was voor ik Myself werd in een poging om mij (als jong kind) staande te houden binnen het gezin. Me is het kind wat mocht zijn.

Myself is bijna asociaal in haar sociaal zijn. Staat altijd klaar om te zorgen, te helpen. Doet er alles aan om te voorkomen dat iemand anders op zijn/haar bek gaat, ongeacht of ze de persoon in kwestie aardig vind of niet. Myself heeft een enorme behoefte aardig gevonden te worden; conflicten (hoe klein ook) maken haar fysiek ziek. Ze wil op geen beding op de voorgrond treden. Op de achtergrond, het liefst achter een gordijn, komt zij het beste tot haar recht. Myself is het coping mechanisme; aangeleerd gedrag.

Zoals gezegd is I de combinatie van die twee. In goede dagen lijkt zij op Me (maar altijd met een vleugje Myself) maar vaker lijk ik op Myself (met een vleugje Me, dat dan weer wel). Myself wordt door een aantal triggers gevoed. Voor een groot deel ken ik die triggers. In een aantal gevallen weet ik ook hoe ze zijn ontstaan. Op goede dagen laat ik de triggers de triggers, op slechte dagen schiet ik in het aangeleerde gedrag en blijf daarin hangen door het idee van Myself dat de rest van de wereld niet om kan gaan met Me.

Hoewel het tegendeel waar is (ik ben ervan overtuigd dat ieder mens een zeker vorm van dualiteit in zich draagt en de twee Riannes’ herkent als twee kanten van de medaille) kan Myself in dit geloof enorm overtuigend zijn.

Samengevat:
Me is de Rianne die ‘ja’ zegt tegen de leuke dingen in het leven en baalt van de fysieke klachten als gevolg van Fibromyalgie en een gluten-intolerantie.
Myself is de Rianne die er alles aan doet, inclusief het in de strijd gooien van de fysieke klachten, om met goed fatsoen onder een afspraak uit te komen, tenzij het werk betreft want hard werken verdient een pluim.
Soms is het andersom. Dan zegt Myself ja om de ander niet teleur te stellen, en komt Me met de reality check.
I is de Rianne die elke dag maar weer moet dealen met de dualiteit in zichzelf in combinatie met de buitenwereld.

Om heel eerlijk te zijn, vind ik het niet gek dat ik zo moe ben.