Becoming -8: Op bezoek bij Myself

Zaterdagmiddag. Ik maak gebruik van de zon die schijnt en ga een stukje wandelen. In mijn hoofd ben ik de verhalen voor de familiekroniek aan het schiften. Niet alles hoeft op wereld wijde web geplaatst te worden. Weer thuis doe ik een meditatie en bezoek het kleine meisje in mij. Myself in spé.

Anders dan tijdens mijn eerste bezoek, op de behandeltafel bij de acupuncturist, beland ik niet in een steriel kamertje. De kamer lijkt verdraait veel op de kamer waar ik mijn jeugd heb doorgebracht. Net als de leeftijd van het meisje, verandert de kamer. De kleur op de muur, de boeken in de kast, de kast zelf.

Wat ook anders is, is de hoeveelheid tranen. Dit keer zijn er vooral vragen. Je hebt oorbellen, zegt Myself. Rechts zelfs twee gaatjes. Wauw. Ik kijk naar mijn ongeveer dertienjarige zelf. Gaatjeslos. Wanneer heb je die mogen laten zetten? Ik denk even na. Niet alleen Me wilde heel graag oorbellen hebben, Myself dus ook. Mijn moeder was onverbiddelijk. Er werden geen gaatjes geprikt. Zij had dat als puber bij zichzelf gedaan en altijd spijt gehad dat zij zichzelf verminkt had. Ik herinner me de ruzies die behoorlijk hoog opliepen. Eén van de weinige keren dat ik wel tegen mijn moeder inging. Ik weet niet meer wanneer precies ik oorbellen heb gekregen, antwoord ik. Wat ik wel weet is dat Mam er bij was… nadat Tante had gedreigd dat als Mam niet toegaf zij met mij naar de juwelier zou gaan.

Die opmerking maakt dat ik besef, dat wij beseffen, dat er wel degelijk mensen in de omgeving waren die het kleine meisje, maar ook de tiener, de puber een beetje in de gaten hield. Het voelt meteen minder eenzaam.

Ik kijk de kamer rond. De zoveelste verandering heeft van de radio/cassette recorder een stereo installatie gemaakt. Op de pick-up ligt een single. Pas gekocht, zegt Myself. Normaal koop ik LP’s maar dit singletje wilde ik zo graag hebben. Ik graaf nog in mijn geheugen als de eerste klanken van Theme from Mahogany al door de kamer schalen. Ik word alleen verdrietig van de tekst, zegt Myself. Er is geen weg terug. De deur is gesloten. Ik sla mijn arm om haar heen, trek haar dicht tegen mij aan. In mijn armen wordt zij mij, een paar weken geleden. Ik kijk naar haar vermoeide gezicht, de wallen, lees de onmacht en het verdriet in haar ogen. Samen komen we er wel, fluister ik. De deur achter ons mag dan gesloten zijn, de deur voor ons staat op een kier. Met een beetje goede wil gaat die wagenwijd open, en kunnen we samen worden wie we zijn. Het is ons vaker gelukt. En dit keer zorgen we voor handvaten dat we niet meer terugvallen. In mijn armen wordt Myself weer jong en samen zingen we uit volle borst mee met Diana Ross. Zonder ons zorgen te maken dat er iemand binnenkomt die vraagt of die herrie wat zachter kan, om dan te zeggen dat een singletje zonde van het geld is…

Theme From Mahogany (lyrics)

Do you know where you’re going to?
Do you like the things that life is showing you?
Where are you going to?
Do you know?

Do you get what you’re hoping for?
When you look behind you, there’s no open doors
What are you hoping for?
Do you know?

Once we were standing still in time
Chasing the fantasies that filled our minds
You knew how I loved you, but my spirit was free
Laughing at the questions that you once asked of me

Do you know where you’re going to?
Do you like the things that life is showing you?
Where are you going to?
Do you know?

Now looking back at all we planned
We let so many dreams just slip through our hands
Why must we wait so long before we see
How sad the answers to those questions can be?

Do you know where you’re going to?
Do you like the things that life is showing you?
Where are you going to?
Do you know?

Do you get what you’re hoping for?
When you look behind you, there’s no open doors
What are you hoping for?
Do you know?