Becoming -9: Het verhaal van Me

Rectificatie

Gisterenavond drong het tot mij door dat er een fout in mijn blog van gisteren is geslopen. Die realisatie maakt dat ik blij ben dat ik dit keer het hele proces documenteer. Door het op te schrijven worden dingen helderder. Het kleine meisje is niet Myself maar Me. Iets wat ik, gezien het verdriet van het meisje, eerder had moeten beseffen. Myself heeft het veel te druk met aardig gevonden worden, harder dan hard werken, zichzelf verwaarlozen, en de fysieke en emotionele pijn te ontkennen, om ook maar ergens verdrietig over te zijn.
We live and learn!

Het verhaal van Me

Het mag lijken alsof Me nooit kans heeft gezien om te zich aan de buitenwereld te tonen of om te shinen, de waarheid is anders al zijn er wel periodes geweest dat Myself aan het roer van het schip Rianne stond. Bijvoorbeeld tijdens mijn middelbare school periode. Wanneer iemand anders over haar- en kledingstijl en tijdsbesteding beslist, is het lastig om je eigen authentieke zelf te zijn. Vooral omdat met name in die tijd de teleurstelling van mijn moeder in mij zwaar op mijn schouders drukte. Ik was naar een scholengemeenschap gestuurd in de hoop dat mijn HAVO-advies daar alsnog omgezet zou worden in VWO of meer. In de tweede gebeurde dat ook. De school was zo dom om dat advies niet per post met mijn ouders te delen, en ik was zo dom om niet de hele tekst te lezen. Er moest, ongeacht de keuze, op de brief gereageerd worden. Tegen de tijd dat de school contact met mijn ouders opnam, had ik mijn keus al bepaald. Ik bleef op de HAVO. Mijn moeder heeft mijn keuze met de school gedeeld, sprak tegen mij haar teleurstelling uit en voegde daar aan toe als je maar niet denkt dat je na de HAVO alsnog over kunt stappen. Daar hebben we het geld niet voor. Ze bedoelde, daar heb ik het geld niet voor over.

Na de middelbare school ging ik naar de Bibliotheek en Documentatie Academie in Tilburg. Er waren andere opties in de regio, maar Tilburg was met de trein goed te doen. Wederom werd de geen geld kaart getrokken. Gelukkig kan ik goed met geld omgaan, en met mijn zakgeld kwam ik een heel eind. Ik begon mijn eigen kleding te kopen. Soms, als mijn moeder het mooi vond, kreeg ik het geld terug. Dat is denk ik twee keer gebeurt.

Wanneer je er meer als jezelf uitziet, kan je meer jezelf zijn is mijn ervaring. Een terugkerend thema hier op mijn blog. Net als het arbeidsethos van Myself bij de weg. Die periodes variëren van lengte, maar zij zijn er mijn hele leven geweest. Ergens in 1983 werd ik punk. Geblondeerde pony, rattenstaartje in de nek, veiligheidsspeld in mijn oor en kleding die anders was dan dat wat door de rest van de jeugd in de buurt gedragen werd. Wel heel, want met kapotte kleding kwam ik het huis niet uit.

Je zou denken dat ik, eenmaal het huis uit, de tijd had om als Me te groeien, maar dat viel deels tegen. Me en Myself streden met elkaar maar aangezien ik grotendeels als Myself aan die baan was begonnen, viel het omschakelen niet mee. Ik was het omschakelproces nog maar net gestart toen ik mijn partner tegen het lijf liep. Er volgde goede jaren, some bad stuff maar vooral omdat ik niet geleerd had dat communiceren binnen een relatie belangrijk is (dat schrijven ze er in sprookjesboeken nooit bij), verdween Me in een wolk van aannames naar de achtergrond. Pas na de scheiding in 1999 had We weer de kans om te groeien.

Er kwamen dreadlocks, bizarre en kleurrijke kleding. Ik vond werk in het ziekenhuis. Myself schikte zich in het uiterlijk vertoon maar kon het niet laten zich over de kop te werken. In 2002 volgde de diagnose Fibromyalgie en een paar jaar later wist de huisarts te vertellen hormoon en stress gerelateerd. Ik vond een fantastische Mensendiecktherapeute. Zij hielp mij Myself te beteugelen zodat Me op de voorgrond stond. Hoewel, beteugelen. Alleenstaand moeder, fulltime werken, chronisch pijnpatiënt, en kom, we gaan er een studie naast doen.

In het ziekenhuis was ik begonnen op de Personeelsadministratie (PA) en al snel doorgestroomd naar de functie Secretaresse (van de Manager). Ik liep regelmatig bij de PA binnen en benijde de coördinator van de club niet. Ondertussen had ik de studie Directiesecretaresse afgerond en was verder gegaan met Personeel en Arbeid. De coördinator vond ander werk, en de manager bood mij de functie van coördinator aan. Het is tijdelijk en zie het als een stage, zei hij. Me dacht no way dat ik mijzelf in dat wespennest stort, maar Myself zag het als de kans om de goedkeuring van haar moeder te krijgen zei zonder er verder bij na te denken ‘Ja’!

Een half jaar later maakte ik promotie en viel ook de Salarisadministratie onder mij. Anderhalf jaar later had ik niet alleen de heftigste fibromyalgie aanval ooit, maar ook een forse burn-out en stond Myself aan het roer. Me wilde aan zichzelf werken, deed dat ook, maar Myself wilde alleen maar zo snel mogelijk weer aan de slag. Ik bezocht de bedrijfspsycholoog en kreeg handvaten aangereikt. Privé volgde ik een aantal workshops Intuïtieve ontwikkeling en werd aspirant Reiki-master. Ik leerde dat ik goed was zoals ik was, dat ik mijzelf mocht zijn. Ook belangrijk: een aantal lieverds (privé en zakelijk) in de omgeving die maakte dat ik steeds minder bevestiging nodig had om Me te zijn.

Vanaf 2010 startte het mantelzorgproces. Eerst vooral voor mijn vader, vanaf 2013 alleen nog voor mijn moeder. Ineens kwam ik weer vaker bij mijn ouders over de vloer. Ook al woonde zij niet meer in mijn ouderlijk huis, het voelde wel als ouderlijk huis inclusief triggers. Waar Me mee aan de slag ging. Regelmatig haar poot stijf hield. De manipulaties van mijn moeder werden steeds duidelijker. Toch was kappen met mantelzorgen geen optie. Ondanks alles wat er was gebeurt wist ik dat mijn ouders hun best hadden gedaan, hun best deden. Geroeid hadden met de riemen die zij hadden; hun eigen demonen bevechtend.

In 2017 raakte ik op het werk in een politiek spelletje betrokken. Begin 2018 zat mijn afdeling midden in een reorganisatie en overleed mijn moeder. Ondanks de reële kans dat ik nooit meer aan het werk zou komen (maar wie dan leeft, die dan zorgt zei Me) maakte ik gebruik van de reorganisatie om Me terug te vinden en liet alle vastigheid, met uitzondering van de hypotheek, achter mij. Dit blog was geboren.

Na een goed jaar naar werk zoeken vond ik mijn huidige functie. Vier weken voor de uitbraak van Corona begon ik daar. Me was zich nog aan het manifesteren toen Corona uitbrak. Al thuiswerkend, met alle restricties op het doen van leuke dingen, ellenboogde Myself zich naar de voorgrond en wist nauwelijks van wijken. Met deze serie blogs tot gevolg.

Val je later binnen en wil je mijn hele reis naar mijzelf lezen, klik hier.