Becoming -12: Compliment

Omdat ik ben wie ik ben en ik de afgelopen weken gevoelsmatig forse stappen heb gezegd, begon ik over een terugkeer op de werkvloer na te denken. Twee uur per dag, vier dagen per week, nam ik mij voor, en schreef gisterenavond, een uurtje voor ik naar bed ging, als eerste to-do voor vandaag ‘mail leidinggevende’.

Eenmaal in bed voelde ik mijn onderrug, mijn heupen en liezen steken. Niet zomaar een beetje pijn maar van een misselijkmakende heftigheid. Zeker in een verkeerde houding gezeten, schoof ik de pijn aan de kant en begon aan mijn meditatie.

Hoewel mediteren mij steeds beter af gaat meende mijn geest te moeten gaan dwalen. Denken nam het van voelen over en de olifant op mijn borstkas die mij soms het ademen moeilijk maakt groeide als kool. Morgen gaat het vast weer beter, dacht ik en viel na veel woelen in slaap.

Vanmorgen was de pijn niet over. Verre van zelfs. Ik schreef eerder dat ik best wel wat aan zelfontplooiing heb gedaan. Zo ook een opleiding tot Natuurgeneeskundig Specialist waarin onder andere chakra’s en blokkades aan bod zijn gekomen. De positionering van de pijn wees op twee gemankeerde chakra’s. Het tweede (oa emoties) en het vierde (oa vriendelijkheid naar jezelf en andere, geborgenheid, vinden van balans) chakra.

Hoewel de acupuncturist zegt dat ik moet voelen en niet moet redeneren deed ik dat, na vastgesteld te hebben dat het niet goed voelde, wel. Ik ging na wanneer de pijn was begonnen. Na mijn besluit dinsdag weer wat uren te gaan werken. Daarna dacht ik na over het besluit zelf. Was mijn besluit ingegeven door mijn gevoel, of was mijn gevoel ingegeven door mijn wens andere niet teleur te stellen, tot last te zijn. Het bleek het laatste.

Ik haalde diep adem en begon aan de mail aan mijn leidinggevende (en twee collega’s). Ik vertelde van mijn plan om weer te beginnen, van de fysieke reactie die dat in mij opriep. Reacties die mij vertelde dat ik er nog niet aan toe was, en dat ik had besloten ook deze week nog niet over aan het werk gaan na te willen denken, omdat dat voor mijzelf nog niet goed voelde. Verder vroeg ik één van de collega’s mij afspraken voor deze week te cancellen, zodat ik zelf niet eens in hoefde te loggen. Met elk woord wat ik typte voelde ik de pijn minder en de olifant lichter worden. Tegen de tijd dat ik op verzenden drukte waren beide niet weg, maar wel hanteerbaar.

Binnen vijf minuten na verzenden belde mijn leidinggevende mij. We bespraken mijn besluit, mijn weg, een stukje achtergrond, mijn valkuilen, mijn motieven. Dat ik onderweg ben, maar dat het eindpunt nog niet in zicht is. Dat het voor nu belangrijk is dat ik voor mijzelf opkom. Hij luisterde, stelde slimme vragen, spiegelde en bij het afscheid maakte we een afspraak om vrijdag weer even contact te hebben.

Na het gesprek ging ik verder met The Myth of Normal en las It turns out there’s praise and then there’s praise. Development psychologist agree that praising a childs effort is helpful and promotes self-esteem, while valuing the achievement only programs kids to keep seeking external approval – Not for who they are but for what they do. Ik moest ineens denken aan mijn ervaring tijdens het symposium positieve gezondheid.

Terwijl ik braaf luisterde en regelmatig mijn hand opstak, drong het ineens tot mij door dat ik echt wel energie krijg wanneer iemand mijn werk waardeert, maar dat ik veel meer energie krijg wanneer iemand mijn persoontje waardeert. Een inzicht waar ik (denk ik) iets mee kan.

Koffie Digitalix, 27 september 2022

Het blijkt geen inzicht te zijn waar ik iets mee kan, het is een inzicht waar ik iets mee moet doen. Waar ik iets mee doe. Een complimentje waard, al zeg ik het zelf.