Toet&Co: Ik ben het niet

Ik hoor een klagend gepiep. Moet dat nou? vraag ik de Boysz. Die kijken elkaar vragend aan. Whoat hef joes het over? vraagt Moeltje. Dat klagende gepiep, brom ik. Ik hoor niks, piept Rozi. Ik hoor Rozi, maar die klaagt niet, mompelt Toet.

Zoon komt de kamer in, en weer hoor ik een klagend gepiep. Det is not us, meldt Moeltje. Gelukkig, denk ik, ik heb geen last van hoorlucinaties. Altijd fijn om te weten. Je hebt muizen, piept Rozi en klautert op de bank. Malle olifant, zo klinken muizen niet, lacht Toet. Het lijkt wel of er een kat een beetje zielig zit te mauwen.

Zoon verlaat de kamer, en weer klinkt het klagend gepiep. Toet heeft gelijk, bedenk ik. Het klinkt naar een klagende kat in het nauw. Samen met de Boysz ga ik op onderzoek uit. Misschien is het buur-poezenbeest op een onbewaakt ogenblik wel naar binnen geslopen en zit ergens klem.

De Boysz gaan door het stof. Kruipen onder kasten en banken door. Maken lades open, kijken in kasten. Ik zou willen dat-ie nog een keertje piept, niest Toet, Dan kunnen we op het geluid af gaan.

Toet heeft zijn wens nog niet uitgesproken of het gepiep klinkt weer. Ze maken de scharnieren ook niet meer als vroeger, zegt Zoon, die de kamer inloopt. Pas twee weken oud, en ze klinken nu al als een spookhuis.

De oorzaak is gevonden. Piepende scharnieren. Van de week maar iets kopen waar ik die krengen mee kan smeren. En voor nu duimen dat de Boysz snel genoeg krijgen van het muziek maken met de piepende scharnieren.

Toet, Rozifantje en Moeltje, aka de Boysz, zijn drie magische knuffels die mijn leven mooier maar op zijn tijd ook zwaarder maken. Toet is van oorsprong een CliniClown muis, Rozifantje is een creatie van Appelig en daarmee one of a kind, en Moeltje is in 1997 in de rugzak van Zoon mee naar Nederland gekomen, en woont hier sindsdien min of meer illegaal.