Toet&Co: smurrie brood

Het knalde afgelopen week in Huize Digitalix. De Boysz zeurde om een kerstboom. Iets waar ik geen zin in heb. Van een echte krijg ik uitslag, en ik heb geen ruimte om een kunstboom op te slaan. Ik wees op de lampjes in de Monstera, deed er zelfs nieuwe batterijen in, maar de Boysz wilde een kerstboom. Alle vier hielden we voet bij stuk en na wat geschreeuw over en weer kreeg ik the silent treatment. Toch niet iets anders dan een silent night.

Zo silent was de night ook niet. Tegen de tijd dat alle Nederland voetbalsupporters van ellende stil waren geworden, begonnen de Boysz met lawaai maken. Op de badkamer. Er viel iets met een klap op de grond. Kan dat niet wat rustiger? bromde ik, ik probeer te slapen. Aan de andere kant van de muur bleef het muis-, beren- en olifantenstil. Net toen het tot mij doordrong wat er zojuist op de grond was gevallen, hoorde ik de tijdmachine opstijgen. Ik hoorde Toet roepen We gaan naar Lapland en de bekende lichtflits vertelde mij dat de Boysz waren vertrokken. Achtervolgen kan niet en wakker liggen heeft geen zin. Ik trok de dekens over mij heen en viel in slaap.

Ik werd wakker doordat Toet mij door elkaar schudde. Wakker worden, wakker worden, wakker worden, deed hij een bekende Nederlander na. Geen zin, bromde ik. Tuurlijk wel, antwoordde Toet. Het is al licht buiten. Wij hebben honger en Rudolf wil graag smurrie brood. Ik denk dat hij dat glutenvrije spul van jou bedoeld. Mijn hersenen twijfelde aan wat mijn oren hoorde. Rudolf, mompelde ik. Wie is Rudolf? Toet deed er het zwijgen toe. Er viel een kwartje en ik riep Rudolf? Als in Rudolf the red nosed rendeer? Zo’n enorm beest… Hoe?

Mal mens, giebelde Toet. Een echt rendier past toch niet in de tijdmachine. Nee, het is een knuffel versie van Rudolf. Maar zijn kerstboom en lichtjes zijn wel echt. Trouwens, babbelde Toet verder, Mijn neus is roder dan die van hem, en had ik al gezegd dat hij graag smurrie brood voor ontbijt wil?

Zuchtend rolde ik mijn bed uit en wandelde achter Toet aan naar de kamer. Daar zat Rudolf, met zijn kerstboom. Beide zeer Christelijk van formaat. Ken hij hef some of joes smurrie bread? vroeg Moeltje. Nej nej ikke grink brød men smørrebrød, zei het rendier.

Hum, Smørrebrød dus. Dat is wat anders dan glutenvrij brood, vertelde ik de Boysz. Hij kan net als jullie een boterham met wat kaas, sla en een eitje krijgen. Het duurde even voordat de Boysz dat vertaald hadden, maar toen de boterham voor zijn neus stond, zei Rudolf, Mooooowwww velsmagende smørrebrød en viel op de boterham aan alsof hij nog nooit te eten had gehad. Wat waarschijnlijk ook zo is.

Toet, Rozifantje en Moeltje, aka de Boysz, zijn drie magische knuffels die mijn leven mooier maar op zijn tijd ook zwaarder maken. Toet is van oorsprong een CliniClown muis, Rozifantje is een creatie van Appelig en daarmee one of a kind, en Moeltje is in 1997 in de rugzak van Zoon mee naar Nederland gekomen, en woont hier sindsdien min of meer illegaal.