Becoming -17: Ontvangen

Geven is niet moeilijk, maar met ontvangen heb ik mijn hele leven al moeite. Wat, gezien de befaamde paplepel, niet zo heel vreemd is. Mijn ouders, maar met name mijn moeder, geloofde niet in altruïsme. Volgens haar deed niemand iets voor een ander zonder er zelf beter van te worden. Dat ‘zelf beter worden’ ging in haar ogen verder dan ‘een goed gevoel hebben’. Cadeaus (en bijvoorbeeld complimentjes) werden gewogen, en naarmate mijn moeder ouder werd, kwam de opmerking Dat had je echt niet hoeven doen steeds vaker bovendrijven. Met name haar schoonzus kreeg die opmerking regelmatig te horen, wat één van de oorzaken van de zoveelste familieruzie was. Eentje die nooit is bijgelegd.

Terug naar Me, Myself & I. Een jaartje of twintig – dertig geleden viel de discrepantie tussen mijn gevoel en het door mijn moeder ingedrilde idee omtrent geven voor het eerst op. Ik geef al mijn leven vanuit oprechtheid zonder er iets voor terug te willen, maar vraag mij bij elk complimentje of cadeautje af Wat is hier de bedoeling van? Wat zit hier achter. Best raar toch?

De afgelopen twintig – dertig jaar worstel ik al met dit concept. Iets wat ik deels heb opgelost door bij elke gelegenheid te zeggen dat ik geen cadeautje hoef, en zelf ook maar niks meer geef in de hoop dat mensen mijn voorbeeld volgen. Eigenlijk net zo raar als het hele achterdocht paplepel gebeuren.

Tja, en dan sta je aan de vooravond van je zestigste verjaardag. Je weet dat het niet iedereen gegeven is, dus je wilt het vieren met de lieverds in je leven. Gewoon omdat het kan. Je weet ook dat zeker in een kroonjaar mensen zich niet met een kluitje in het riet laten sturen. Tegen Schonezus zei ik Doe maar een bon en tegen de Lieverds had ik één ding gezegd, en één van de andere dames had ook een idee.

Begin vorige maand kiepte ik om. Ging met mijzelf aan de slag en kwam in al het strijdgewoel en ontleden van Me & Myself ook dat hele geven en ontvangen issue weer eens tegen. Ik ken mijn standpunt omtrent geven. Ik geef omdat het kan en omdat ik het wil. Niet om er iets voor terug te krijgen. Gebeurt dat wel, is het leuk. Maar het hoeft niet.

Sommige veranderingen hebben minder tijd nodig om te beklijven. Dit is zo’n verandering. Ik liet iets wat ik voor mijzelf kocht als cadeautje inpakken. Ik nam woensdag de gevraagde bon met een oprecht dank je wel in ontvangst. Donderdag kreeg ik een brief van mijn werkgever met daarin de inlogcode en wachtwoord om mijn eigen kerstgeschenk uit te zoeken en koos weer eens iets voor mijzelf uit.

En gisteren… Gisteren was ik heel blij met de mooie woorden die werden gesproken, al voelde ik mij wel een beetje opgelaten want zoveel veren. Het cadeautje was precies waar ik om had gevraagd. De rest was niet op voorraad zei Vriendin 2 en Vriendin 1 zei dat ik toch echt even naar het met strik afgesloten rolletje papier moest kijken. Een tegoed bon voor de rest van het gevraagde. Ik was flabbergasted en werd er stil van. Zo stil, dat ik helemaal vergat om hen te bedanken.

De rest van de middag kwam het niet meer ter sprake; gisterennacht des te meer. Het is veuls te veel, zei Myself. Me deed er zo lang het zwijgen toe dat ik dacht dat zij al in slaap was gevallen maar nee… Jij geeft toch omdat je van mening bent dat de ander het verdient? Ik knikte. Nou, de ander doet precies hetzelfde. In hun ogen ben jij het waard. Weet je nog, die doorbraak van de week. Daar hoort dit ook bij.

Vanmorgen heb ik het cadeautje in gebruik genomen en mijn Vriendinnen heel hartelijk bedankt. Met de melding dat ik daar gisteren te flabbergasted voor was. Hun reactie, Hebben we dat ook eens meegemaakt.

Ik weet dat dit mijn traject is, maar wat ben ik blij met de mensen om mij heen die bewust en onbewust blijven spiegelen en er voor me zijn. Om wie ik ben. Inclusief af te leren coping mechanismes.