Min 8

In de tijd dat ik nog voor het ziekenhuis werkte heb ik tijdens vorst periodes regelmatig de afstand woon-werkverkeer verzucht. Stond mijn werkplek maar op fietsafstand, kreunde ik, terwijl ik met vingers die in sneltreinvaart bevroren probeerde de voorruit van willekeurig welke auto probeerde schoon te krabben.

Ondertussen staat mijn werkplek op fietsafstand en dus liet ik Grumpy vanmorgen onder een dik pak ijs kleumen, terwijl ik op de fiets stapte. Dik aangekleed natuurlijk. Schoenen met borg, een legging onder mijn spijkerbroek, de dino-muts op, sjaal om, handschoenen aan.

Dat laatste mocht niet baten. Mijn vingers werden koud. Het begon met de topjes, toen het hele kootje, gevolgd door de gehele vinger en 3,8 kilometer na vertrek van huis voelde mijn vingers aan of ik niet alleen de ruiten van Grump, maar van alle auto’s op het parkeerterrein schoon had gemaakt. Met blote handen, die ik zo af en toe onderdompelde in ijskoud water. Om op te warmen.

Koude handen dus. Ondanks mijn handschoenen. Ik ging tellen. Graven in het verleden. Deze handschoenen zijn zeker 15 jaar oud. Geen wonder dat ze een beetje dunnig en een beetje sleets beginnen te raken. Tijd voor nieuwe handschoenen. De eerste zoektocht is al mislukt. Ik wil wollen gevallen, liefst wanten, en de exemplaren die ik vond vielen in de categorie kinderen. Ik heb geen grote handen, maar maat 128 past echt niet.

Nou ja. Ik blijf zoeken en omdat het leven in elkaar zit zoals het leven is, kan ik jullie nu al vast meegeven dat één dag na het vinden van de perfecte handschoen (hopelijk een want) het weer omslaat en het zomert tot volgend jaar december. Maar misschien is dat wishful thinking, dat kan ook.