The Circle of Life

De laatste maanden wordt mij steeds duidelijker dat niet elke herinnering in de categorie voltooid verleden tijd valt. Daarnaast is mijn geheugen zo af en toe net een beerput en snap ik heel goed waarom daar een deksel op ligt, voorzien van een enorm hangslot. En dan heb je nog de categorie futiliteitjes.

Gisteren schreef ik over koude klauwen en de wens voor warme wanten. Anuschka reageerde met een link naar prachtige warme wanten en aansluitend een lief aanbod. Hoewel de omschrijving van de warme wanten in de link in het Zweeds is geschreven, snapte ik het allemaal wel. Warm van buiten, glad van binnen, en nog een thermolaagje er tussen. Ik google-de op Zweedse wollen wanten en zag de ene na de andere afbeelding voorbij komen en dacht … die wanten heb ik toch? Of niet??

Gisteren schreef ik dat mijn werkplek nooit op fietsafstand stond maar dat klopt niet. De eerste maand na de verhuizing in 2011 woonde ik op 500 meter van mijn werk, en vanaf september tot april het jaar daarop op 3,8 kilometer. Ook toen had al een broertje dood aan auto schoon krabben, ook toen nam ik liever de fiets en ook toen waren die handschoenen eigenlijk te koud. Dus kocht ik blauwe wanten. Voorzien van Noors patroon. Wol van buiten, tricot van binnen en met een thermolaagje er tussen.

Waar ik ze kocht weet ik niet meer. Waar ze gebleven waren ineens wel. Beneden, in de schuur. Tenminste daar lagen ze ooit. Nu niet meer. Nu liggen ze, na een kwartiertje op 0 graden in de wasmachine te hebben doorgebracht, op de verwarming. Vanaf morgen heb ik weer warme handen wanneer ik naar buiten ga.