Tijdens vlagen van onzekerheid of een aanval van imposter syndrome ben ik een rete-irritante collega. Ik wil uit alle macht bewijzen dat ik echt weet waar ik over praat en dat ik mij echt wel ICT-er mag noemen. Ik hoorde het mij deze week doen, ik deed het vorige week en tijdens het gesprek met mijn leidinggevende afgelopen vrijdag kwam het ook ter sprake. Al bleef de classificatie rete-irritant achterwegen. Ik heb nu eenmaal lieve collega’s.

Ik weet dus dat ik dit doe en schreef er al eerder over. Alleen, wat was de trigger? Deels natuurlijk het altijd maar mijn best doen om mijn moeder niet teleur te stellen. Het kleine meisje dus. Maar daar gaat het sinds mijn veelvuldig mediteren een stuk beter mee dus waarom dan nog dit gedrag vertonen?

Ik richtte mijn aandacht op de herinneringen aan mijn lagere schooltijd maar daar was eigenlijk weinig mis mee. Ik kan mij alleen fantastische leerkrachten herinneren die mijn verstand en mijn creatieve kant altijd gestimuleerd hebben en zelden een punt maakte van mijn gestuiter. Integendeel zou ik haast zeggen. Voor hun hoorde dat bij het pakket wat mij uniek maakt.

Dinsdag stond ik mij dus weer eens onnodig te verdedigen en ineens hoorde ik de conrector van de eerste klas middelbare school Ergens rond kerstmis. De toelating van Rianne op deze school was een drievoudig experiment. De eerste leerling uit de wijk waar jullie wonen, de eerste leerling zonder geloofsovertuiging en de eerste leerling die voorheen op een Jenaplan heeft gezeten. De eerste paar maanden was ik ervan overtuigd dat het experiment mislukt was, maar als Rianne zo doorgaat heeft het een kans van slagen. Zo niet moet er een andere school voor haar gezocht worden.

De woorden werden uitgesproken richting mijn moeder. Die niet eens hoefde te zeggen dat ik er alles aan moest doen om ervoor te zorgen dat ik deze school niet vroegtijdig ging verlaten. Ondanks dat ik mij tot in elke vezel in mijn lijf gekrenkt voelde omdat ik niet op school was toegelaten vanwege mijn verstandelijke vermogens maar vanwege adres, lagere school en afwezige geloofsovertuiging, heb ik er alles aan gedaan om het experiment te laten slagen, en mijn moeder niet teleur te stellen.

Ik hoef denk ik niet te zeggen dat de opmerking van één van mijn docenten van de Bibliotheek en Documentatie Academie dat het maar goed was dat ik ging werken en mij niet ging specialiseren in Documentaire Informatie omdat het werken met computers boven mijn pet ging in meer dan vruchtbare onzekerheidsgrond landde. Dat ik hem een jaartje later het MTS Diploma Informatica onder de neus kon duwen, iets wat een leuk verhaal op feesten en partijen blijft, doet daar verder niets aan af.

Een deel van mij denkt nog steeds dat ik geen verstand van ICT heb en da’s soms best lastig wanneer je als digi-aatje de kost verdient. Maar nu ik weet waar het vandaan komt, kan ik eraan werken en (hopelijk) de triggers herkennen.