Becoming -22: Teken van boven

Muziek luisteren is goed, zei de arbo-verpleegkundige afgelopen woensdag. Vooral met oordopjes op. Dan ben je even alleen met de muziek bezig en zit je niet in je hoofd. Ik beloofde iets met die tip te doen, maar ik oordopjes en ik zijn een slechte combinatie. Dus schaalde de muziek gisteren door de kamer in plaats van alleen in mijn hoofd.

De afspeellijst op YouTube is ondertussen gigantisch. Ik begin meestal met hetzelfde nummer, maar daarna gaat de lijst op shuffle en blijft het leven verrassend en spannend. Kuch. Ik snap de arbo-verpleegkundige wel want zonder oortjes is muziek achtergrond geluid. Soms zing ik een paar regels mee, soms doe ik even een dansje, maar meestal is het geluid. Wel mooi geluid, daar niet van.

Door het intro van Hurt (Christine Aguilera) ben ik even afgeleid. Het klinkt als reclame en die poog ik zoveel mogelijk over te slaan. Dan zingt Christina Seems like it was yesterday when I saw your face. You told me how proud you were but I walked away en ik denk Had ze dat maar een keer gezegd, dat ze trots op me was. Had één van de twee het maar gezegd.

I would hold you in my arms
I would take the pain away
Thank you for all you’ve done
Forgive all your mistakes
There’s nothing I wouldn’t do
To hear your voice again
Sometimes I wanna call you
But I know you won’t be there

De volgende woorden komen één voor één binnen. Omdat ik geen koptelefoon op heb, dwalen mijn gedachten af. De woorden trots op jou hebben mijn ouders geen van beide ooit uit hun strot gekregen, maar ze hebben op hun manier wel laten zien/voelen dat ze trots op ons waren.

Oh I’m sorry for blaming you
For everything I just couldn’t do
And I’ve hurt myself by hurting you

Weten jullie nog hoe ik aan het begin van deze serie schreef dat ik altijd wat moeite heb gehad met het ouders-bashen wat een jaartje of 20 geleden zo populair was? Ondanks weten/voelen dat dat niet de oplossing was, heb ik het wel gedaan. In gedachten en gedrag maar, uit angst voor ruzie, nooit in woorden. Ik heb nooit naar het waarom gevraagd. Ik heb mijn ouders nooit de kans gegeven iets uit te leggen. Om sorry te zeggen.

Met tranen in mijn ogen luister ik verder maar hoor niks. Zouden ze daar boven op hun wolkje beseffen dat ik hen niks kwalijk neem? Dat het mijn ding is, niet die van hun. Zouden ze weten dat ik van ze houd? Klopt mijn idee dat ze echt wel trots op ons waren, nog steeds trots op ons zijn?

Ik zal het nooit weten… Hoewel?

De wolken die van deze regenachtige donderdagochtend een sombere ochtend maken verdwijnen als bij toverslag, en de zon breekt door. Vijf minuten lang zit ik pal in de zon en straal als een kerstster met nieuwe batterijen. Het zal toeval zijn, maar voor mij is het een teken van boven. Ze weten en het is goed zo.