Een zorg minder

Het traject Becoming Me maakt dat ik regelmatig in het verleden graaf. Een verleden dat gelukkig niet alleen maar uit slechte herinneringen bestaat. Iets dat het uitpluizen van triggers makkelijker maakt en mij laat beseffen dat een deel van de herinneringen aan een gelukkige jeugd wel degelijk waar zijn.

Dat uitpluizen is bij tijd en wijle zwaar werk. Maar zoals van de physician assistant (PA) te horen kreeg Je hebt nog een heel leven voor je om hier profijt van te hebben. Op het internet lees ik woorden van gelijke strekking. Je oudere ik gaat hier heel blij mee zijn.

Die opmerkingen zette mij aan het denken want hoe gaat het leven van mijn oudere ik eruit zien. Hoewel het momenteel een stuk beter gaat dan pak ém beet twee maanden geleden zijn er nog steeds momenten dat ik tijdens een (werk)gesprek heel diep moet graven omdat bepaalde termen verdwenen zijn. Dan denk ik aan mijn vader met zijn vasculaire dementie en alzheimer.

Eén van de gedachten die dan boven komt drijven is Wat als ik later groot ben en niet meer weet dat ik glutenvrij moet eten? Of als ik het wel nog weet, maar er wordt niet naar mij geluisterd omdat ik geen officiële diagnose heb?

Gisteren bij binnenkomst in de huisartsenpraktijk zat mijn favoriete doktersassistente (FDA) aan de balie. Ik kreeg een brainwave en vroeg of mijn glutenintolerantie in mijn patiëntendossier opgenomen kon worden. FDA ging met de huisarts (HA) en PA in overleg. Omdat er geen diagnose is staat het niet bij de ziektes, maar er is wel een aantekening in mijn dossier gemaakt.

Namens mijn oudere ik heeft de huidige ik de FDA, HA en PA hartelijk bedankt. Dezer registratie voelt als een zorg minder.