Toet & Co: Afscheid

Na het overwinnen van de communicatieve hobbel en met een laagje sneeuw op het balkon, leek de overgang van trio naar kwartet een feit. Eerst met behulp van de iPad, later gebruikmakend van mijn laptop, vuurde de Boysz de ene na de andere vraag op Rudolf af om het rendier beter te leren kennen. De eerste die afknapt op deze manier van communiceren is Moeltje.

Ai tenk det ut time is det hai gaat tokken like a Dutchie!, verklaart het beertje. Ohoh wat ben jij hypocrediet, piept Rozi. Jij spreekt zelf ook geen Nederlands. Het beertje kijkt hem boos aan. Joes begraipen toch woat ai see, bromt hij, end ai begraip waar joes over tokken. Bud ut is not joes twee, it’s det stupid Google Trans Late. Sai wil not listen to me so ai ken nooit tok alleen with Rudolf.

De tweede die er de brui aan geeft is Rudolf zelf. Zijn antwoorden worden steeds korten, en een wedervraag stellen is er niet meer bij. Is er iets aan de hand?, vraagt Toet het rendier uiteindelijk. Je bent zo stil? Voor het eerst in lange tijd antwoordt Rudolf met een zin.

Joes bent homesick, weet Moeltje. Ai hef been homesick too. Det was before dis house werd mai home. Google Translate en Rudolf blijven stil. Toet niet. Bare hold fast. Vi skal diskutere. Ik word er bij geroepen.

Rudolf heeft heimwee, meldt Toet. End hai is really sick. Hai denkt det boterbloemen ken tok, doet Moeltje een duit in het zakje. So ai denk hai verliest his maind. Ik weet waar de Boysz Rudolf hebben gevonden en zeg niks. Wij willen hem wel naar huis brengen maar hebben een probleem. Nou ja, ik heb een probleem, zegt Toet. Ik ben de navigator en ik weet eigenlijk niet meer waar we hem precies hebben opgepikt. Ik ging voor Lapland maar aangezien we in Jutland zijn gesignaleerd…. Het muisje kijkt mij vertwijfeld aan.

Ik tover een foto op het scherm een vraag… Is dit voldoende om de weg terug te vinden?

Voor de Boys iets kunnen zeggen schreeuwt Rudolf tegen mijn laptop en begint mevrouw G. Translate te vertalen.

Tien minuten later zitten de heren met z’n vieren in de tijdmachine. Vergeten jullie niet om even aan te kloppen bij het Gele Huis om Anuschka de groeten te doen, vraag ik de heren. Ja ja, bromt Toet, maak je maar geen zorgen.
Natoerlijk doe wai klop aan, grinnikt Moeltje. Sai wil geef us hot sjokolat end hot sjokelat is mai favorut drink. Niet alleen zijn oogjes glimmen. Voor de verandering heeft Google T chocolade van Moeltjes woorden kunnen maken en varm chokolade… dat lust ook Rudolf.

Ik krijg nog een stevige knuffel van Rudolf en dan verdwijnt de tijdmachine met een flits richting Het Gele Huis, Jutland. Nou maar hopen dat er nu nog sneeuw ligt, anders krijgt Anuschka bezoek in het verleden. Of in de toekomst. Met Toet als navigator weet je het maar nooit.

Toet, Rozifantje en Moeltje, aka de Boysz, zijn drie magische knuffels die mijn leven mooier maar op zijn tijd ook zwaarder maken. Toet is van oorsprong een CliniClown muis, Rozifantje is een creatie van Appelig en daarmee one of a kind, en Moeltje is in 1997 in de rugzak van Zoon mee naar Nederland gekomen, en woont hier sindsdien min of meer illegaal.