Spierpijn

In al mijn enthousiasme om aan mijn hoofd en hart te werken, moet ik er voor waken mijn lijf niet te vergeten. Over mijn onderstel maak ik mij geen zorgen. Fietsen (met meer of minder trapondersteuning) en wandelen gaat op zich prima. Ik moet wel opletten wanneer ik wandel, maar ik mag niet klagen. Mijn armen, dat is een heel ander verhaal.

Zo lang ik mij kan herinneren lopen mijn armen heel snel tegen de grens van hun kunnen aan. Om een idee te geven: in de tijd dat Zoon nog een zoontje was en regelmatig werd opgetild, liep de kracht in mijn armen altijd een halve kilo achter op zijn gewicht.

Afgelopen voorjaar deed ik bijna dagelijks yoga oefeningen en dankzij veelvuldig forward facing doggen en planken groeide de kracht in mijn armen. Een waar genot. Maar ja, het eerste waar ik van de zomer geen energie meer voor kon opbrengen was yoga. Het begon met een vakantie van 3 weken en eindigde met nooit meer. Ik deed nog wel wat pogingen om yoga weer op te pakken maar het kwam niet lekker van de grond.

Maandag ben ik weer beginnen. Niet met de smartcoach en verrassende lessen maar met een schema wat full body release en recovery. De sessies duren tussen de 10 en 15 minuten en ik kan zelf kiezen welke ik wil doen. Ik heb al twee dagen op rij sessie 1 gedaan. Daar zitten wat vooruitkijkende honden in. Ongeveer de helft van de sessie. Twee dagen op rij hebben mijn armen ongeveer 5 minuten het grootste deel van mijn gewicht moeten dragen. Het gevolg: spierpijn.

En dat voelt me een partij goed!