Becoming -24: One giant step

12 reacties

Als peuter was ik van mening dat ik alles zelf kon. In de wetenschap dat als het echt fout ging mijn ouders er waren, kon en mocht ik ook veel zelf doen. In de loop der jaren, maar ver voor mijn twaalfde, veranderde alles zelf willen doen in alles zelf moeten doen. Dat laatste leidde weer tot geen hulp vragen maar ook moeite met hulp accepteren. Coping mechanismes, je zal ze maar hebben.

De laatste jaren, zelfs voor mijn burn-out inclusief heel worden exercitie, groeide het besef dat om hulp vragen moeilijk, maar geen schande, is. Wat er vooral moeilijk aan is, is het feit dat niet elke hulpvraag positief wordt beantwoord. Mijn volwassen verstand snapt dat die dingen gebeuren, mijn coping mechanisme voelt het als een afwijzing en.. beng, daar donder ik weer in een valkuil en sluit het hoofdstuk vragen.

Morgen is een bijzondere dag. Het is de trouwdag van mijn ouders, en morgen is het vijf jaar geleden dat ik mijn moeder voor de laatste keer naar het ziekenhuis bracht. Acht dagen later overleed zij in het ziekenhuis.

Morgen is ook de begrafenis van mijn tante, de ex van mijn vaders jongste broer. Ex of niet, de uitvaart overslaan voelt fout. Alleen… Grumpy is al meer dan vier maanden niet verder dan tien kilometer uit Venlo geweest. Autorijden vergt veel energie. ik moet naar Veldhoven. Ik ken dit crematorium niet. Ik…

Zojuist zei ik tegen Zoon, Als het niet gaat zet ik de auto bij mijn Broer neer, en kom met de trein naar huis. Zoon vond dat een goed idee. Ik zou ook de trein naar de woonplaats van Broer kunnen nemen, bedacht ik toen, samen met hem naar het afscheid gaan. Dat vond Zoon een nog beter idee. Als ik dat doe, kan jij mij misschien na je werk bij Broer op kunnen halen. Top idee volgens Zoon. Maar je moet het wel even vragen.

Ik kijk morgen nog even aan, mompelde ik. Zoon zei niets. Twee minuten later had ik mijn telefoon in mijn hand en belde Broer. Die niet opnam. Dus belde ik SchoonZus. Die net bezig was met een appje. Hij hangt met de belastingdienst aan de lijn. Bel je over morgen? Inderdaad, ik bel over morgen. Is het goed dat ik morgen met de trein jullie kant op kom? En dat we dan samen … Ik stond op de speaker en Broer zei, Op welk station zal ik je ophalen?

Echt. Het mag in de ogen van de mensheid een klein stapje zijn, maar voor mij is het one giant step. En ook nog de goede kant op. 🤗

12 Comments

  1. Heel goed van je! Ik vroeg ook nooit hulp. Dat deed ik zelfs niet toen ex in het ziekenhuis lag destijds. Ik wees alle aangeboden hulp af. Ik deed het allemaal zelf wel. Jaren later hoorde ik van dochterlief hoe erg ze het vond dat ze mij niet kon (mocht) helpen. Dat was voor mij een eyeopener van jewelste. Mensen om je heen vinden het vaak fijn om iets voor je te kunnen doen. Zoals je dat zelf ook vaak vindt.

    Geliked door 1 persoon

  2. Pingback: Heel Worden (20): Bevestiging | Koffie Digitalix

  3. Nog even dit… vorig jaar moest ik zelf ook naar een crematie. Een betrekkelijk nieuw crematorium, helemaal niet ver weg, maar ik had geen notie waar ik langs moest en hoe lang ik erover zou doen … en, en, en.
    Ik ben een dag eerder erheen gefietst, op verkenning uit… 😳
    Toen was ik gerustgesteld en wist precies hoe laat ik uiterlijk weg moest. Hielp enorm! Voor jou geen optie in dit geval (zo’n eind met de auto, alleen voor het zekere gevoel) maar je staat in elk geval niet alleen met die gevoelens.

    Geliked door 1 persoon

  4. GOED ZO! (Toen ik ooit aan een vriendin/kennis vroeg of het wel ok was dat ik zomaar bij haar binnenviel, omdat ik écht even NU mijn verhaal kwijt moest, antwoordde zij: “Maar iedereen vind het toch fijn om nodig te zijn, soms?” Vond ik een ijzersterk antwoord (en dat het dan niet altijd uitkomt is dan beter te verdragen……))

    Geliked door 1 persoon

  5. Om hulp vragen vind ik ook niet eenvoudig. Ik probeer me nu dan maar voor te houden dat ik daarmee ook iets geef: de kans om te helpen en je daarover prettig te voelen.

    Like

Reacties zijn gesloten.