Toet&Co: Fluf en het Ei van Columbus

Met een flits en knal vertrok de tijdmachine richting Jutland in het algemeen en de heg van het Gele Huis in het bijzonder. Aangezien dat tijdreizen in een vloek en een zucht gebeurt verwachtte ik dat ik al snel bericht van Anuschka zou krijgen dat de Boysz, samen met Rudolf, zich voor de varm chokolade hadden gemeld. Dat bericht bleef uit. Net als de terugkomst van de Boysz.

Ik weet het, die drie, die lopen niet in zeven sloten tegelijkertijd, maar voor zes sloten en een meer draaien zij hun pootje, slurfje en staartje niet om. In Nederland kletsen zij zich overal wel uit, maar hun Deens is niet noemenswaardig. Jullie kunnen mijn opluchting voorstellen toen vanmorgen de tijdmachine met een knal de huiskamer in flitste. Die opluchting werd al snel vervangen door bezorgdheid en nog sneller door boosheid.

Hoezo boosheid, zie ik jullie denken… Ik laat de Boysz het zelf vertellen.

Bij aankomst lag er geen sneeuw, vertelde Toet om daarna, met zijn pootje voor zijn mond om een teiltje te vragen. Rozi hield enigszins delicaat zijn sjaaltje voor zijn slurfje terwijl Moetlje bedacht dat de tijdmachine ook een teiltje was. So wai zochten the snow op bai making small jumps naar de fjutur. Toet deed een poging afscheid te nemen van zijn fluf en stuf maar vervolgde al boerend het verhaal. Na elke sprong begonnen er een paar honden te blaffen, niet normaal joh. Dus maakte ik wat grotere sprongen in de hoop dat die beesten er dan niet meer waren.

End den daar woas snow. Wai plaid en plaid until onze tootjes wer almost bevroren end then Rudolf sai Varm Chocolade. So wai nokt on duh door of the Yellow House. De deur ging open, piepte Rozi, en wij zeiden, Hoi Anuschka, wij komen chocolademelk drinken. Maar het was Anuschka niet. Denken wij. Want de persoon zei iets in het Deens en de deur werd dichtgesmeten.

End den Toet sai, Missjiems sain wai wel to far into duh future gejumpt. So wai gingen searchen for someting met een date erop. Maar natuurlijk nergens te vinden, he, bromde Toet, dus dacht ik dan maar terug naar de dag waarop we zijn vertrokken, 18 januari 2023.

Bud joes sees, ai kom from Amerika, and ai did it fout. So we landed in 2032. So wai nokt weer on duh door end nou wie was lucky. It was Anuschka det opend duh door end sai sai Jullie hebben wel jullie tijd genomen zeg. Kom binnen, dan maak ik warme chocolademelk. Pas binnen kwamen we erachter dat we tien jaar te ver in de toekomst zaten, zei Toet. Yeas, end den Toet hed a brainwave, mompelde Moeltje. Ondanks het stevig vasthouden van het teiltje en de zachte burpjes had hij wel een brede grijns op zijn gezicht.

Na het afscheid sprongen we naar 18 januari 2031. Weer zei Anuschka Jullie hebben wel jullie tijd genomen zeg. Kom binnen, dan maak ik warme chocolademelk. In 2030 was er niemand thuis, in 2029 lag er teveel sneeuw om de deur open te krijgen, in 2028 dronken we weer warme chocola, net als in 2027 en 2026. In 2025 begon ik een beetje misselijk te worden maar hé, warme chocolademelk doet wonderen. In 2024 ging Moeltje over zijn nek, dus hebben we Rudolf naar 2023 gebracht en zijn toen naar huis gekomen, piept Rozi.

Kijk, en toen waren we zo misselijk dat ik dacht, als we nu eens niet naar de 18e maar naar de 28ste springen, dan is die misselijkheid wel over. Maar dat blijkt dus niet zo te werken, bromt Toet, en buigt zich weer over de rand van de tijdmachine die nu gedegradeerd is tot spuugbak. Ik kijk de Boysz aan. Misschien blijven jullie de komende twee jaar wel misselijk, zeg ik pessimistisch. Die opmerking hakt er bij de Boysz wel in.

Dat was vanmorgen. Ondertussen heeft een warme douche wonderen gedaan en zitten de heren warm onder een dekentje op de stoel. Soms hoor ik nog een zacht burpje, maar Moeltje heeft ondertussen verklaard dat een klein hapje er wel weer in gaat. Es joes schrijft over out adventjur. will joes dan ook sorrty tegen Anuschka seggen. Wai beloof det wai de volgende keer, when wai bai Rudolf op visit goad, det wai even langskomen. Bud wai hoef geen warm chokolad meer. Wai hef genoeg gehed. In duh fjuture.

Anuschka, bij deze. En mocht je denken, wat zit daar onder die heg, dat is waarschijnlijk Rudolf.

Toet, Rozifantje en Moeltje, aka de Boysz, zijn drie magische knuffels die mijn leven mooier maar op zijn tijd ook zwaarder maken. Toet is van oorsprong een CliniClown muis, Rozifantje is een creatie van Appelig en daarmee one of a kind, en Moeltje is in 1997 in de rugzak van Zoon mee naar Nederland gekomen, en woont hier sindsdien min of meer illegaal.