Meerdere mensen hebben gevraagd hoe het donderdag was. Of alles goed is gegaan; of het een goede keus was. Ik kan deze vragen met een volmondig ja beantwoorden. Het was een zware dag, maar ook vol bevestigingen en daarmee helend.
Laat ik met de treinreis beginnen. Ooit was treinen ontspannend voor mij, maar de laatste jaren was het vooral een opgave. Ondanks op tijd vertrekken toch bang zijn de trein te missen. Eenmaal in de trein zittend twijfelen of het de goede trein was. Dat soort dingen. Nu had ik daar helemaal geen last van. Ik wandelde rustig naar het station, kocht koffie voor onderweg, controleerde niet twintig keer of ik op het juiste perron stond. Alleen na de overstap in Eindhoven had ik heel even het gevoel dat ik in de verkeerde trein zat maar daar waar ik anders in paniek de trein was uitgesprongen (en hem had gemist) vroeg ik het nu even na. Het leven is zo simpel wanneer je hoofd rustig is.
Tijdens de autorit met Broer richting crematorium vertelde hij dat hij onlangs bij familie van moederskant op bezoek was geweest. Deze serie blogs was ook ter sprake gekomen, en de herkenning bleek groot. Het voelde als een bevestiging en daarmee een opluchting
Dat laatste klinkt misschien vreemd. Mijn proces is in wezen een eenzaam proces. In zijn boek The Myth of Normal schrijf Gabor Maté dat zelfs kinderen uit één gezin niet dezelfde opvoeding krijgen maar ook dat trauma niet gaat over wat je is overkomen, maar hoe je er innerlijk mee omgaat. Hierdoor heeft het ene kind meer hinder van wat er is gebeurd dan het andere kind. Daarnaast gaat het vooral om herinneringen. Herinneringen die lang niet altijd stroken met de verhalen en de foto’s die rond gaan. De discrepantie maakt dat een mens, dus ook ik, wel eens aan zichzelf twijfelt. Was het verschil echt zo groot????
Tijdens de gesprekken met de familieleden van vaders kant bleek dat het verschil echt zo groot was. Iedereen had het over mijn lieve moeder, warm hart, en oh zo leuk met de kleintjes. Eigenlijk waren ze allemaal jaloers op Broer en mij vanwege ons mam. Op weg naar huis vergeleken Broer en ik de verhalen met de herinneringen. Wij zitten op één lijn.
Hoewel … Ik heb nog altijd het idee dat mijn moeder rond de tijd dat zij (op haar 35ste) in de overgang raakte veranderd is. Ze stopte toen bijvoorbeeld met het begeleiden van de schooluitjes. Volgens Broer waren zelfs al de schooluitjes van hem waar zij bij is geweest de façade voor de buitenwereld en vond ze er geen ruk aan. Al schrijvend denk ik nu, tegen die tijd ontbrak het haar aan de energie om de façade vrijwillig op te zoeken. Zoiets. Maakt niet uit.
Zoals gezegd, gedeelde smart is halve smart en het feit dat we de herinneringen delen maakt dat ik het (best wel angstige) idee dat het zich vooral in mijn hoofd afspeelt los heb gelaten. Zoals gezegd: donderdag was een dag vol bevestiging en daarmee een helende dag. Ik ben niet gek.
Koffie Digitalix 
Wat fijn dit. Fijn om zo’n gesprek met je broer te kunnen voeren. Dat je niet gek bent, wist ik al. Maar ik weet maar al te goed hoe je daar zelf af en toe aan kunt twijfelen. Mooi wat Gabor Maté beschrijft. Dat verklaart een hoop over mijn familie.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik denk dat het heel veel verklaard over heel veel gezinnen.
LikeLike
In de auto voer je vaak de beste gesprekken. Heb heel mooie herinneringen aan de autogesprekken met mijn zoon. Blij dat je steeds meer en meer heel wordt.
LikeGeliked door 1 persoon
In de auto praat het fijn, net als samen aan de afwas….
Mooi hoor, om samen met je broer, en via hem, met andere familieleden in gesprek te kunnen gaan. En tot de conclusie te komen dat je “niet gek” bent (en al was je dat wel…?). Ik ben een beetje jaloers (mag dat?). In mijn familie word ik als “de gek” gezien, omdat ik in therapie ging om alle narigheid te verwerken, en omdat de zussen, volgens mij, nog steeds ontkennen wat er thuis allemaal aan verkeerde dingen gebeurden….”Ach, mishandeling – valt toch wel mee, toch? Jij bent écht de enige die er last van heeft – het zal dus wel aan je school gelegen hebben dat het niet goed met je ging (had je maar niet zo arrogant moeten zijn om meer dan Mavo te willen doen….) (O.k., hier komt MIJN frustratie even naar buiten, heeft niets meer met jouw verhaal te maken….) ;-(
LikeLike
Om te beginnen: dikke knuffel want die verdien je.
Buiten dat Gabor Maté schrijft over het feit dat geen twee kinderen hetzelfde opgevoed worden, en dat trauma vooral te maken heeft met hoe er intern op gereageerd wordt, is het lang niet altijd zo dat een hele generatie erkent dat er iets niet goed zit, en dit genarationeel trauma wil doorbreken. Vaak is het één iemand. Het zwarte schaap van de familie. Die wetenschap maakt mij extra dankbaar voor mijn nabije familie die het wel ziet en mij serieus neemt.
LikeLike
Wat fijn om een broer te hebben – dat in de eerste plaats. Maar dan ook nog een met wie je al pratend tot deze conclusies en ervaringen komt: dat is zeer zeker héél erg helend. Mooi ook hoe jouw weerslag hier van jouw proces stof tot praten en nadenken in de familie geeft. Om het maar eens even wat ‘zweverig’ te zeggen: jij heelt nu niet alleen jouw eigen karma, maar dat van de hele familie – in het verleden, en naar de toekomst toe. Gefeliciteerd met alweer zo’n grote stap ❤️
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je. Normaal zijn broer en ik niet zo praterig… maar zo samen in de auto.. een goed moment.
LikeGeliked door 1 persoon
Voor veel dingen lijkt dezer dagen ‘een goed moment’ te zijn. Dingen waarop we hebben gewacht – bewust of onbewust. Afdwingen kun je nooit iets, maar soms ontstaat er ineens ‘iets’. Een mogelijkheid. Een opening… ❤️
LikeGeliked door 1 persoon